Sahile vurdum dün gece... Susuz ama sýrýlsýklamdým. Sözlerin dilimi damaðýmý kurutmuþ, bakýþlarýn ruhumu boðmuþtu. Dün gece kuru dudaklarým tek bir söz dahi edemeyecek kadar çaresizdi...

Seninde mi hesaplarýn olacaktý? Sende mi kaçacaktýn kendinden, benden... Neyi yaþamaman gerekiyor ki, söylesene bana? Yüreðindeki bozkýrlarý coþturan deli rüzgarým mý acýtýyor seni? Sevdam aðýr mý geliyor, sevdan... Omuzlarýný çökerten ne söylesene bana?

Yaþadýðýmýz hangi ana engel olabildin ki, korkularýna engel olmaya kalkýyorsun. Kendini kýsýtladýkça beni kýstýðýnýn farkýnda mýsýn? Ben bu sevda masalýnda çok yaralandým inan... Nereden geldiðini bilmediðim serseri parmaklar deldi býçak gözlerimi. Tadýný bilmediðim tatlarýn yaktý dilimi, tenimi. Ama asla vazgeçmek, unutmak gelmedi dilime, yüreðime... Çok yoruldum, nefes alamadým yanýndayken bile; ama asla ardýma dönüp bakamadým ben. Eski beni asla aramadým ben. Dünün içinde ben yoktum ve inan o zaman her þey daha kolaydý. Ama bu gününde ben varým. Sevdiðin kadar korkuyorsun, acýyorsun... Bunu anlamýyor musun?

Yaþamak istediðin bunlarsa, korkularýn aþkýna hükmedebilecekse; inan çok caným yanmaz. Kollarýnda dokunuþlarýna kendimi salýverdiðim gibi salarým acýlarýna, içim yanmaz. Ben bu aþký, her þeyiyle istedim. Kül rengi yarýnlarýyla, riskleriyle, buzdan yalanlarýyla, diþ gýcýrtýlarýyla. Yaþanacak her þeyi kabullendim. Eksik yaþamak iþime gelmeyecek ve gönül bahçemin kapýlarý çok çarpacak inan. Ama seni kaybetmemekse yakarým lanet bahçelerimi...