Paylaþýyordum cam su saydamlýðýnda ama varoluþsal olsa gerek tekbenciyim çýkarcý olmadan ölürcesine. Hayatýn bu yakýcýlýðý ve kavuruculuðuna karþý hala yalnýz yürümekle meþgulken gerçeði aramýyor ve istemiyorum. Ýstediðim ve aradýðým insan ruhunda olan hakikatýn ta kendisi. Ama biliyorum kapalý anlatýmlar arkasýnda eksik kalýyorduk gene de. Çok düþündük belki… belki de çok kurduk…

Tüm bu pýrýltým, içimdeki sadece kelimelere açtýðým tuhaf karanlýktan kaynaklanýyordu. Ve bir o kadar yabancýydým hala… hep bildiðim dünyaya kaçýp kimse bilmesin diye korkaklýðýmý
sürekli berrak sularý bulandýrýyorum içimde kalýyor arta kalanlar sonra. Onlar… kendi güçsüzlüklerinden güçler yaratýp bizi güçsüz býraktýlar. Bu toplumsal iliþkiler ve insanlar sürekli iktidar ve güç üretmekte. Ben avangard bile olmak istedim çünkü avangard’ýn içinde hala bir umut ve alternatif yaratma çabasý vardý… baþka bir hayat mümkün palavralarýyla uzun süre karýn doyurduktan sonra umudun acýyý uzattýðýný gördüm ben. Batý bize özgürlüðü verdi modern birey olmayý öðretti. Ama bu seferde çözülmez çeliþkilerle yaþamak, Öteki’nin sorumluluðuyla yaþamak zorunda kaldýk ve baþaramadýk…çünkü artýk bende dahil kimse vicdani sorumluluk sahibi olmak zorunda deðildi batý nýn öngördüðü ‘özgür birey projesi’ hayata geçmiþ oldu. Birey kurtuldu. Postmodern plastik sanat atölyeleriyle, paralý ot beyinli marjinal abi ablalarýn çýlgýn partileriyle birey kurtuldu. Öyle güzel bir özgürlük ki kendi ahlakýmýzý kendimiz oluþturma olanaðý verildi. Peki bugün hangi alýþveriþ merkezine gitsek yada akþama bizim dizi kaçta baþlayacak biliyormusun? Ama ben biliyorum ki Ece Ayhan’nýn harika bir sözü var: mülkiyet hýrsýzlýk bu cumhuriyet emlak cumhuriyeti.

Yan yana gelmek için nasýl da çýrpýnýyorlar, ama söküp almak zor olmuyor çünkü yürekleri ellerimde. Ve çoðunun korkunç hikayelerini dinledim çünkü.Dünya gördüm ben senin tüm arka bahçelerini. Tarih bitti. Artýk hepimiz, karafilmvari hayatlar yaþýyoruz ve bu hayatlarý yaþarken en büyük hatam her þeyi tanýmlamaya çalýþmaktý ki böyle ikircikliyken her þey anlamalýydým ýþýðýn olduðu yerde gölgenin kaçýnýlmazlýðýný o meþhur rock grubunun söylediði gibi ayýn karanlýk yüzünü. Keskin su götürmez bir þey isterken sürekli, þiirsel-özyýkýmýn ortasýnda buldum kendimi. çünkü hayatýn her alanýnda ve anýnda her türlü kesinlik iddiasý yalandý. Çünkü postmodern zamanlarda yaþýyorduk ben bunu unutmuþ görmezden gelmiþtim. Çünkü postmodern zamanlarda kesin olan tek þey belirsizlikti. Hayatýn dýþýna çýkýp kendimi bir kapý arkasýna kilitlediðim zaman baktýðýmda o yýkýmýn doðru olduðunu anladým. Aynaya baktým bazen, yaþamýn yüzüme pek yakýþmadýðýný bildiðimden yeþil gözlerim gibi acaba þýk durur mu dedim ölüm. Ne kendimi çok sevdim ne de nefret ettim ama bir ara tam da bu suçluluk duygusunun içimdeki borsada tavan yaptýðý ara her þey bitti dedim. Ama bitmemiþti… sanki yarým kalmýþ tamamlanmamýþtým belki de yeterince mahvolmamýþtým. Küçük bir evim, küçük bir banyom, küçük bir yemek masam, küçük bir param var ama hayal etmekte inatçýyým hala. Poe’ nin de dediði gibi çünkü hakikat sadece hayallerde…


Belki bu yazýda diðer bir sürü bazý yazýlar gibi kiþisel mastürbasyondan baþka bir þey deðildir ki hala komþu toprakta insanlarýn karýnlarý kurþunlarla doldurulurken….