Çok küçükken baþladým öðretilmeye. Abla olacak benim kýzým derdi büyüten anneannem. Cici kýz olduðumda parka götürülme vaddlerine yakýþan uslulukta olmaya çalýþtým hep. Parka gittiðimde elimden tuttular koþma düþersin diyerek. Beþ yaþlarýndaydým ve koþmak istiyordu caným.. Seyrettim koþanlarý. Kendimi düþüp de yaralayamadan geldi okul çaðým.
Öðretmen olacak benim akýllý kýzým diyerek yazdýrýldým okula. Büyük beden alýndý hep önlüklerim abla olana kadar giydim. Çok yemek yedirildi hep, çok ta süt içtim. Arkadaþlarým vardý sokakta, bende çýkýp oynamayý istedim. Çingeneler kaçýrýr dedi büyüklerim.
Abla olanlarýda kaçýrabilirler korkusuyla camdan seyrettim evcilik annelerini. Kardeþim aðladý uykusundan uyanýp, git oyala kardeþini dendi bu kez.
Öðretmen adayý olmanýn aðýrlýðýyla evdede sarýldým kitaplara. Okursam daha büyürüm diye düþünürken ses etti rahmetli anneannem içerden; gel dedi yemeði öðren, evleneceksin ilerde.. Sanýrým on yaþlarýndaydým. Oniki yaþlarýnda yemekleride öðrendim halý yýkamayýda..
Okul bitmeden hazýrdý çeyizlerim. Ben serpildim çeyiz serpildi. Okuyamadým. Söz sýrasý eþimdeydi. Anne olmak zamanýnda olduðumu hatýrlattý birileri. Patikler ördüm renk renk. Kimse farkýnda deðildi eksik kalan çocukluðumun.
Masal anlattým çocuðuma, kendi çocukluðumda kalan gözlerimde süzerek. Elimde kitaplarla salladým çocuðumu. Kimse farkýnda deðildi öðretmen olamadýðýmýn.
Eþim aldattý bir ara. El kiridir çýkar dedi eþ-dost. Anlaþamadýk ayrýldýk. Üzülme dedi arkamda olanlar. Sevindim tekrar seversin dendiðinde. Sandýmki sevdiðimde sevinecek herkes. Kimse yine farkýnda deðildiki sevebileceðimin..
Otuz yaþýna geldiðimde yaþlanýyorum dedim anneme. Dur bakalým dedi inançla.. Gençsin neler çýkacak önüne daha.. Ýnandým bu güvene. Sevdimde az zaman sonra. Ayýp dedi annem bu sefer. Kaç yaþýna geldin neymiþ aþk meþk, hem ne der elalem. Yine unutmuþtu kaç senemin sevgisiz geçtiðini.
Kanser oldum sonra .Üzüntüden, az çekmedi kýzcaðýz dediler. Her gelen aðladý gençliðime. Bolca yasin döktürdüler gözyaþlarýna katýp. Kimse hissetmedi daha yaþamak istediðimi. Ýyileþtim. Boþa çýktý yasinler.
Yaþamadýklarým vardýya, bir sevindim bir sevindim.
Kalýnan yerden devam edermiþ yaþam, býraktýðýn yerden deðil. Bunu çok geçmeden anladým. Hadi dedi bu kez herkes; evlen iyileþtin, yada iþ bul saðlýðýna kavuþtun. Hayýrlý kýsmetlerde bulundu elbirliði yapýp. Direnince kýzdýlar. Ýyiliðini istemezmiyiz biz senin diyerek. Ne kadarda masumdular. Ýþlemediðim günahlarýn farkýnda deðildi ki kimse.
Çocukkende böyleydi diyor hala büyüklerim.
Elinden kitap düþmezdi.
Güçlü buluyor beni arkadaþlarým.
Neler atlattýn maþaallah diyorlar bana.
Kimse farkýnda deðil otuzdokuz yaþýmýn.
Ne kadarý bana aitti hayatýmýn??
Ne kadarýndan sorumluyum ki þimdi??
Hele bir kýrk yaþýna gel derdi annem hep.
Sonrasýna ne düþecek yaþantýmýn..
Kendim oldum kiramen katibin,erken ahiretimde
Kendim sordum sorularý.
Bildiðim cevaplardý hepsi aslýnda..
Hala kimse anlamadý otuzdokuz yaþýna geldiðimi