Bir ayet... sabahýn yýrtýlan aðlarýndan kuytu bir tansýk
doðmadan da takýlýr, kýzýllýðýna þafaðýn siyâmi edâyla
yaðmur yaðar pencereme, güneþ içindedir gözlerimin...
gözlerimi kamaþtýrýr, nâif sýzýmsý kelebek kanadýndan
kadim tarihten kalma, futursuz yansýma kýrýk ýþýklar..


duâmda hüzün var, yâr!.. ben dünden yorgunum
saatimi ayrýmadým gitme vaktine dair sensiz
kaçtý.. ki hiç bilmeyeceðim, bakmadým belki de
az zaman oldu da, þöyle uzun çocukluk günleri..
geceden kayan ben ve hüznüm.. ayrýlýðý giyotin
mürekkebi tükendikçe yazmayan mavi bir kalem...


anaç yollar uzar da durur, her þafakla rüyâmdan
bacalardan tüter belki meneviþ kokulu tütsüler
ben henüz uyumadým, irkilip sarsýldýktan sonra
kapýyý gýcýrdatarak süzülen rüzgar, týlsýmý toprak
yapraðý süzerek içer beynime, firûze mavisi renkle
sabah henüz soðuyordu...þubatta aralýktan sonra...


tarlada ekin var, kurumuþ baþaklar arasý nadide bir
endâm, saðýr bir tabloda devrilir düþlerimin gölgesine
en altta eski bir hât, imzaya hiç benzemeyen þekil
çirkin durur da sarý yapraklar üzeri, sazlýklarda silinmiþ
yalnýz ruhu yerde duran cansýz aðacýn altýnda..ölgün
gün doðdu kaðný misâli... kapýdan uzaklaþarak ayrýldým.