Yanaklarým Islanýrdý

Yanaklarým ýslanýrdý… Yalan deðildi! Bilirsin, sen olmasan yüreðime aþký ýsmarlamazdým ki. Beklediðim sendin. Baþkasý yüreðimde bu kadar sevgiyle dolamazdý. Hayýr sevgilim! Baþkasý zaten ol(a)mazdý ki…

( Her sokak baþýnda beklerdim: kýrgýn insan portrelerini izlerdim. Bazen de kýrýlmýþ yüreklerin yosun tutmuþ dalgalarýna sýðýnýrdým. Henüz ölmedik ya… Sokaklarda kendi aynamýzý kýrardýk. Ýþte böyle bir yaþam kovalamacasý içinde gözlerimi yaðmur taneleriyle tanýþtýrmýþtým… )

“ sensiz daha bir þey olamadým; huzurun rengini arýyorum daha bulamadým…”

Uzun sessizlikler ne çok þey anlatýr, deðil mi? Söylenmemiþ sözler birikir de yürek yine de “hiþt” der, her þey susar… Sonsuza kadar. Bu kenti belki de bu yüzden seviyorum; hiç konuþmuyor, sadece yakamozlarda ayla seviþiyor. Ama yinede kýzýyorum bunca sevmeye raðmen; hani seni bana getirmeyen zamansýz rüzgârlar varya, suskunluðumu duvarlara çiziyorum… Sensizliðimi yine de sýðdýramýyorum.

Seni öyle seviyorum. Yok iþte! Tarifi… Olmamalý zaten, deðil mi? Söz konusu sen olunca kelimelerde sýnýrlarýný çizmeli.

Sensizliðin yanaklarýmda ýslanýrdý… Yalan deðildi! Toz-duman olurdum. Özlemek vardý; özlenmekten daha çok… Benzeri görülmemiþ bir sevgi; belki sessiz ama yaþanmýþlýk var, her þeyden öte sen kokan… Ýnadýna aþk kokan sevgilim!

“beklediðim yalnýz sendin! Yüreðim, sadece sen(i) kokuyordu…”

…yine sen düþüyorsun hazan mevsiminde, yine tanýdýk yokluðun… Kavruluyorum. Kemiklerim soðuyor. Nasýl bir çeliþki inan hiç anlamýyorum. Yokluðun sevgilim! Dayanamýyorum… Sadece aðlýyorum.

Yanaklarým ýslanýrdý… Yalan deðildi! Susardým, sözlere prangalýydým. Oysaki ne çok þey söylemek isterdim. Artýk söyleyemediklerimi sen anla, olur mu? Sevgilim, caným benim…

Tutulmuþ sokaklardan geldim. Sana geldim! Yüreðine sýðýnmaya, çaresizliðimi aldýrmaya… Yaþamaya geldim. Sana geldim! Cenneti, yüreðime göstermeye.

( sevgilim! Yokluðunda bir ceset gibi yatýyorum; gitme olur mu? Kendimi tanýyamýyorum. Bedenim aldýðý nefesi reddediyor… Yalnýzlýða kalýyorum. Uçurum kenarýnda kaç ölüm yaþama sýrdaþlýk etmiþ ki… Yapamýyorum. Caným benim, sadece seni böylesine çok seviyorum. )

—ne denir bilmiyorum, artýk susuyorum… O biliyor beni, seni ne çok sevdiðimi.

Caným benim, yalnýzca seni seviyorum!


( yürek burkulmalarýnda ki tozlu yazýlar–9 )

Emre onbey