bir kez daha batýyor güneþ izmirin koyu maviliðinden.

bir bankýn üzerinde yalnýzlýðým. yanlýzlýðýma eþlik eden soðukluðuyla bira sadece. acýnasý gülüþler yanaklarýma yapýþmýþ. kurumuþ göz pýnarlarým.

Konak'tan bakýyor gözlerim güneþe. öylesine maviyim ki denize, þaþýrýyor Karþýyaka'dan.

batýyor iþte güneþ. gün kendini yeniliyor. bitiyoruz, özlüyoruz... yalnýzlýktan mý ileri geliyor tüm kasvetli havalar?

kefene baðlý hayatlarýmýzda sevinilecek bir þiir bekleriz. yarým kalan neyimiz varsa savaþ açarýz barýþ uðruna. zeytin dalýna uzanýr elimiz, saniyeler götürür bizi silahlara bürünürüz.

kalkarýz banktan huzura yürürüz. huzurun nerede saklandýðýný da bilmeyiz. özlenende midir acaba? yürürüz, sakinliðimize yüz sürer feleðimiz.

kalem eþliðinde baþlarýz yazmaya. sonunu görerek, hissederek, silgisiz, sualsiz. cümleler yürekten dökülürken hazandýr kader sayfamýz.

bitti diye bir kelime bilmez kalem. hep yazar, yazar olursun dünyaya o an. anlýk haykýrýþlarýn olur. inlersin, derde çare yoktur. bilirsin, yine de yazmaya devam edesin gelir.

þimdi güneþ batýyor. Ýzmir bir kez daha karanlýða gömülüyor. kararýyorum Ýzmirle beraber. ay ufkuna almak üzere bedeni. ýþýklar teker teker yanmakta. göz boyamasý hepsi. çünkü güneþ yok, çünkü yapay hepsi. çünkü yoksun.

Konak'tan çýkarsýn belki bir gün...