Gölgelerim var her seferinde arkamdan gelen, benden daha koyu ve daha büyükler. Hatta bazen önüme geçiyorlar bu sefer ben düþüyorum onlarýn peþine.
Býrakamýyorum onlarý, býrakmýyorlar beni. Gidin diyorum yanlýz býrakýn, yalýn býrakýn beni diyorum, dinlemiyorlar.
Bak þimdi de bunlarý yazarken elimin önüne düþüyorlar. Sayfanýn neredeyse yarýsýný kaplýyor koyu gölgelerim. Belki de gece lambam yanlýþ yerden bakýyordur bana. Yanlýþ yerden gönderiyordur ýþýðýný.
Bazen uzuyor gölgelerim bazen kýsalýyorlar. Ama güneþ bana dosdoðru baktýðýnda iþte o zaman kurtuluyorum gölgelerimden Sadece ben oluyorum. Net oluyorum. Ýþte o zaman güneþi iki kere daha fazla seviyorum.
Sana benzetiyorum ýþýk süzmelerini. Bazen arkamdan bazen önümden bakýyorsun bana ve her seferinde gölgelerimin koyuluðu ile karþýlaþýyorsun. Halbuki bana direk bakabilsen ýþýðýný saptýrmadan, saða sola çarptýrmadan göndersen o zaman net göreceksin beni. Ýþte o zaman gölgelerim gölge olmaktan kurtulup bedende ruh bulacak belki, belki mavi, kýrmýzý yada ne biliyim belki beyaz olacaklar ama gölgelendirmeyecekler bende ki beni.
Aslýnda gördüðün gölgelerim senin bana gönderdiðin ýþýðýn yansýmalarý, senin, günün, güneþin yansýmalarý. Gölge iþte yapacak bir þey yok.
Eðer sende gece lambasý gibi bakarsan bana yani yanlýþ yerden beni net göremiyeceksin hiç bir zaman ve hep elimin koyuluðunu göreceksin ama benim ellerim beyazdýr.