Yoktu farký Þubatýn 14’ünün 15’inden… Þubatlý günlerim bunca yýldýr olmadý benim hiç.
Mayýs’tý mesela 1’i, 5’i…
Haziran’dý sonra en kýrmýzýsýndan…
En hazanýndan Eylül sonra..

Yoktu farký Þubat’ýn 14’ünün 15’inden..
Yoktu iþte…

Yaðmur yaðýyor.. Balkondayým… Üþümem gerekiyor, oysa sarýsýcak içimin her yaný… Ankara her zaman olduðundan daha gri sanki… Deniz özlüyor gözlerim.. Kýyýda dalga sesleri sonra.. Bir de ürperten bir rüzgar. Deniz özlüyor gözlerim.. inanabiliyor musun?

Siyahtan dönerken, hayatýmýn en gri yanýndan sýzdýn içime… Sözcüklerimi yitirmiþken.. Cümlelerim kocaman birer noktadan ibaretken.. Sesim beni unutmuþken… sözüm bitmiþken.
En gri yanýndan sýzdýn içime.. Rengim deðiþti.. bakýþým.. sesim.. nefesim...
Önce sözcüklerim buldu beni, sonra sonra cümlelerim nokta özler oldu…

Þimdi yazarken onarýyorum kendimi… kimi yerler yeniden boyanýyor rengarenk.. menteþeler deðiþiyor birer birer içimde. Yüzün hatýrlamak istediðim suretlerin yerini aldý.
Renkli Türkçe bir eski türk filminin orta yerindeyim þimdi.. duymuyor musun en nihavendinden aksak keman sesini?..

Rüzgar diyorum ben hala inadýna…
rüzgar diyorum,
yüzün ürperiyor...
rüzgar diyorum.,
gene de yetmiyor sesim.
rüzgar diyorum..
sus diyor rüzgar..
susuyorum…