Bir arkadaþým var. Danimarka’dan Türkiye’ye tatile gelmiþ. Lokantaya gitmiþler, garsonun her bir tabak getiriþinde “teþekkür ederim” diyormuþ. Garson da bir garip bakýyormuþ, yadýrgýyormuþ durumunu. Arkadaþ da bir bayan, inadýna teþekkür etmiþ.
Bende o kadar yabancýlarýn arasýnda kaldým. En çok kullandýklarý kelime, “teþekkür ederim”, “özür dilerim.” Ýdi.
Biz türk milleti olarak fazla kullanmayýz bu laflarý.
Yabancýlar devamlý birbirlerine teþekkür ediyorlar. Allah’a da teþekkür ediyorlar. Mesela Amerikalýlar thanks giving day ( Þükran gününü) kutluyorlar. Amerika baþkaný Bush, bu günde, herkesden gizli Irak’daki ABD askerlerinin yanýna geliyor, beraber kutluyorlar o günü.
Ama Irak halkýnýn haberi bile olmuyor Bush’un geliþinden. Güvenlik nedeniyle Bush’un geliþini gizli tutuyorlar. Kan, gözyaþý içinde bir Irak oluþturduðu için, Iraklýlar Bush’a sempati ile bakmýyorlar. Pek þükran da duymuyorlar.
Neyse Türkiye’ye gelelim. Ülkemde sýk sýk teþekkür edersen, normal mi diye herkes sana bakar.
Ama yine de, siz siz olun, teþekkür etmek için ille de bir iyiliðin yapýlmasýný beklemeyin. Bir zaman sonra teþekkür edeceðiniz insanlarý, isteseniz de bulamayabilirsiniz.
Teþekkür etmek, uygar insanlara yakýþan bir davranýþtýr. Birine teþekkür ederseniz bir þeyiniz eksilmez, ama çok þey kazanýrsýnýz.
Fakat unutmayalým, yapýlan iyilikler veya yardýmlar elbette teþekkür beklentisiyle yapýlmýyor.
Yapýlan iyiliklerden sonra, sonra teþekkür etmek nezaketin gereðidir. Ýsterseniz etmeyin, sizi zorlayan yoktur.
Misal, otobüste, hasta veya yaþlý birine yer veren genç biri, “Þuna bir yer vereyim de bana teþekkür etsin.” anlayýþýyla yer vermiyordur. Kendisine yer verilen kiþi de karþý tarafýn böyle bir mecburiyeti olmadýðýný bilerek teþekkür etmeyi ihmal etmemelidir