Bu günlerde öylesine kanaatkarým ki... Neden bilmiyorum, belkide havalardandýr, bahar insanda uyuþukluk hissini kabartýyor. Bu uyuþukluk ve boþvermiþlik duygusuyla da çalýþmak, meslek edinmek, dil öðrenmek, geliþmek, açýlmak isteði yavaþtan yavaþtan kýrýlýyor ne acý ki... Herkes gibi oluveriyorsun birdenbire, istemsizce... Hayaller rafa kalkýyor, unutulup tozlanýyor, sonra arada bir aklýnýn ucuna geliyor da burnunun direðini sýzlatýyor...Olmadýk zamanlarda, olmadýk yerleri arýyorsun, bulamadýðýn çok oluyor, alýþýyorsun zamanla herþeye, anormallikler ve yanlýþlar, normal ve doðru gözüküyor yada batmýyor eskisi kadar. Ýmkansýzlýk atgözlüðü taktýrýyor gözlerine ne acý ki... Ve buna da þükür deyip, hiç görmemektense diyorsun kalan kýrýntýlý düþüncelerinle. Zaman geçiyor, büyüyorsun, büyüdükçe küçücük olmak istiyorsun, küçükkende büyümek hayaliyle yanýp tutuþuyorsun...Garip dünya, ince ve naif kalabilmek ne zor oysa, nasýl da çabucak bozuluyor insan anlamýyorsun, þairlerin dizelerindeki gibi þiir olamýyorsun mesela ... Apansýzca çýkýveren bir ezgi yada........