Bir reklam afiþinin dipnotunda uzanýyordu aþk... Dokunduk ve uyandýrdýk içimizdeki o çok bildik yasaklarý... Çocukluðumuzun o en asi ve en uysal günlerine döndük yanlýþ kavþaklarda. Yine de kulak asmadýk bizliðimize "DUR!" ihtarý veren ve kavþaðýn diðer tarafýndaki zalim düzenden bi' haber o "TRAFÝK POLÝSLERÝ" ne...


   Belki ayýptý, günahtý, yaralayýcýydý yaþamlarýmýz; ama minnetle öptük yaralarýmýzý. Hüznün gel-gitlerinde çýrpýndýk; ama sustuðumuzda kendi sesimizdi duyduðumuz... Boþ bir beden ardýna sýðýnmadan, ruhumuzla tattýk ümidi de hüznü de. Ve sevdik hüznümüzü...


   Çünkü ne zaman bir yerimiz acýsa, oraya dokundurduk þefkati ve anlayýþlarýmýzý... Ayný bedene hapsolmuþ iki yabancý ruhu anýmsadýk o çocuk ellerimizde. O kana bulanmýþ, üzeri gazete kaðýtlarýyla örtülü "YAÞAYAN CESETLER" e, kendi merhamet ve sýcaklýðýyla hayat verebileceðine inandýðýmýz o en temiz, o en kirli ellerimizde... Ýki aykýrý ruhu yoðurduk yaþatmak için þimdi çoðunun hafýzalarýmýzda sabunlu bir cam arkasýnda yer ettiði hatýralarý...


   Hani uzun süredir görmediðin bir dostla karþýlaþmýþ gibi, öyle sarýldýk o özlediðimiz benliðimize... ÝÞTE O ÇOCUK HÝSLERÝMÝZÝN UYANDIÐI BÝR ARKA BAHÇEDE ELEKTRÝK TELLERÝNE TAKILDI UÇURTMALARIMIZ VE BÝZ KAYBETTÝK AÞKI...