Varlýðýn Yoksa Yokluðun Da Yoktur !..



Eski bir duvar yalnýzlýðýnda kaldý hüzünlü bekleyiþlerim... daha dün “yitik aþklar” parký’nda yazýyordu : “yalnýzlýk iki kiþiliðe çýkmýþtýr...” diye , sonrasýnda meraklý sorgulayýþlarý býrakýp cevaplarý hiç önemsemez oldum . artýk biliyorum her yorum geçmiþin derin yaralarýný deþmek biraz da...

“sen , bendeki çoðulluklardaydýn ...hiç yanýlmadým ! “

Kýrýk hikayeler ülkesinde ki olumsuzluklara raðmen nasýl da yaþama sarýlýrdým . öyle sanýyordum bedenimi tüketen umut yoksulluðumun dermanýný ... seninle yaþýyor(d)um !

Sana koþmalarým vardý... adýmlarým küçükte olsa , hani yolumu bilmesem de “sen” diye , ardýmda kalan ayak izlerim vardý... nefesin nefesime karýþmaktaydý ; içimde olaðanca güzelliðinle savruluyordun . her yerden geçiyordun ki bir tek kalbimde gülüyordun ; içimde aþktýn , savruluyordun...

“ seni hiç kimselere anlat(a)madým ; nasýl anlatacaðýmý bil(e)miyordum...”

Sana yeniliþlerim vardý... sisin arkasýnda duruþlarýn oldukça , kaybediþlerim çoðalýrdý ; acaba þimdi hangi þirinliðiyle karþýma çýkacak diye meraklý bir düþünce ordusunun içerisinde bulurdum kendimi... þaþýrýrdým ! ama yalan deðil , sonunda çok sevinirdim .

Bazen varlýðýndan öte yokluðun geliyor ya , inan içimde her yer seni arýyor... her þeye aldanýyorum , kýrýlýyorum ; bir tek sensizliðe dayanamýyorum . evet ! sen benim en büyük sýnavýmsýn bu dünyada(ki) ; sana olan sevgi çokluðuyla girebilirim ancak cennetine . içimde kavuþmak hayaliyle yanan sayýsýz dualarda buluyorum bedenimi ; biliyorum ! ibadetimsin , sadece çok seviyorum...

“ yaðmurun topraða kavuþmasý gibi... bir toz kalkar yüreðimden , aþkýnla yýkanýrým...”

-bugün varlýðýnýn günü / hani doðum günüm gibi... deniz kenarýnda bekleyen ,dalgalara karýþan azat düþleri gibi bir ben ve en çok yine seni seven ; ve biliyorum artýk deniz de sensin dalgalar da... aslýnda sen tuhaf bir uçurumdaki tek yaþama dönüþ sebebisin; yaþamdaki kimliksin , mucizesin...

ve sen , hayalinle... uðruna yollar yürüdüðüm , patikalarda papatya kokularýyla bezendiðim ; sevgilim ! ömrümün varý , tek gerçeðim ; tarifsiz anlatýlarýmdaki cennet yüreklim... seni çok özledim !..

ne tuhaf deðil mi ? Varlýðýn da tapmak / yokluðun da çýrpýnmak... aslýnda en çok aþkýndan kan-ter içinde kalakalmak / yýlmamak , yanýlmamak...

aþk adýna ; mühürlü bir kalbim var ... bir akþamüstü gel istersen ; atalým içimizde ki sevgi tohumlarýný topraðýmýza ; mutlulukla , sevgiyle besleyelim ... gel sevgilim gel ! aþkýmýzý daða , taþa ýsmarlayalým... ihanetsiz sevgilere mutluluðumuzu damýtarak , sarýlalým...

( varlýðýnla yaþýyorum / yokluðunla savruluyorum...þunu bilki :” bir tek seninle yenilmiyorum hayata...” )


( yürek burkulmalarýnda ki tozlu yazýlar –4 )

emre onbey