Annemin her an aðlayacakmýþ gibi duran yüzüne bakarken “Aman anne,ölüm yok ya sonunda” demek istedim ama son anda dilimi ýsýrdým. Onun yerine arkamý dönüp pencerenin yanýna gittim. Dýþarý baktým. Tülün ardýndan evlere, arabalara, belli belirsiz görünen insanlara... dýþarýda benim gibi milyonlarcasýnýn olabileceðini düþündüm. Her acý çekiþimizde bunu yaþayanýn bir tek biz olduðunu sanýrýz. Oysa dýþarýda dolaþan,yemek yiyen, ayakkabý boyayan, yere tüküren, size çarpan onlarca insanýn yüzünün arkasýnda, yüreðinde ne taþýdýðýný bilemeyiz. Neler taþýyabileceði ise meçhul. Çünkü insanoðlu bazen kendinden beklenin çok üzerinde bir dayanýklýlýk gösteriyor. Týpký müzik öðretmenimin öyküsü gibi... Mezuniyet gecemizin organizasyonu için bize yardým ediyordu. Bazý konularda konuþup karar vermek için O nun evinde toplanacaktýk. Evine gittiðimizde kapýyý bize her zaman ki güler yüzlülüðüyle açýp “Buyurun çocuklar” dedi. Ýçeri girdikten on saniye sonra o kadýnýn bize, bana gösterdiði hayat patýr patýr döküldü. Ýçeride, sol köþede, pencerenin önünde bir tekerlekli sandalye vardý. Üzerinde ise 13-14 yaþlarýnda, güzel yüzlü, esmer bir erkek çocuðu. Belli belirsiz gülümsedi bizi görünce. “Oðlum” dedi öðretmenim. Sonradan öðrendim kocasýnýn iki yýl önce bir trafik kazasýnda öldüðünü. Ve ayný kazada oðlunun da ömür boyu tekerlekli sandalyeye mahkum olduðunu. Ne diyordum? Evet, hatýrladým. Ýnsanoðlu tek kendi acý çekiyor zannediyor ama hepimiz bin türlü acýya gebe bu hayatý paylaþtýðýmýza göre o bin türlü acýyý da paylaþýyoruz demektir. Baþýmý çevirip tekrar odaya bakýnca annemin oturduðu koltuktan yavaþ yavaþ kalktýðýný gördüm. Çok severdi müzik öðretmenim Þahika hanýmý. Kýrmýzýsý aðarmýþ kadife terliklerini sürüye sürüye koridora çýktý. Arkasýndan öylece baktým. Üzüntüsünü öyle net görebiliyordum ki... ama boþuna bu üzüntü. Her þey bitti nasýlsa, hem de hiç baþlamadan. Biraz sancý,biraz kan ve... Onu ilk hissettiðim zamaný düþündüm. Ýçimde ki minik kýpýrtýyý. Oynayan,deðiþen hücreleri hissettiðimi hatýrlýyorum. “Orada mýsýn bebeðim,bak ben buradayým” demiþtim. Her zaman da burada olacaðým. Aslýnda sen beklenmeyen bir misafirsin. Ummuyordum gelmeni. Hazýrlýksýz yakaladýn bizi valla... ama seni istiyorum. Çünkü sen hayatýn bana verdiði yeni bir þanssýn. Sanýrým bu yüzden aileler çocuklarýnýn hayatlarýný þekillendirmeye çalýþýyor. Hep senin mutluluðun için çalýþacaðým.mutlu da olacaksýn ama 13 ne kadar.sonra ki 5-6 yýl korkunç geçecek. Ergenlik dönemi... Kendimi hatýrlýyorum da....Acaba sen de annenle baban bunun gibi “hatýrlýyorum da ben” diye baþlayan cümleler kurduðunda nefret edecek misin? “Iðh” deyip,kulaklarýný týkayacak ve içinden o dönem en sevdiðin þarkýyý mýrýldanmaya baþlayacak mýsýn? Babaný merak ediyor musun? Senin orada olmana neden olan adamý. Seni korumayý kendine görev edinecek hatta bunu bazen fazla abartýp seni boðacak ama koþulsuz sevecek adamý. Sen de seveceksin onu eminim. Onun ýþýldayan gözlerini,yumuþacýk saçlarýný,aðýr aðýr konuþmasýný. Hatta tütün kokan ellerini,sürekli üþüyen ayaklarýný,aðzý açýk uyumasýný bile deðil mi? Dinliyor musun beni bebeðim? Dinle,demiþtim. Uymasan da, doðru bulmasan da hep önce dinle sonra yargýla beni. Çünkü ben seni hep dinleyeceðim. Bunun nasýl bir ayrýcalýk olduðunu bir bilsen. Dinlenilmenin,söylediklerine kulak verilmesinin,adam yerine konmanýn. Hele de gençken,çocukken... Dinlemezler seni. Anlamadýðýn,bilmediðin varsayýlýr hep. Öðrencilik yýllarýnda hep böyle saçma varsayýmlar, zorlamalar, kurallarla geçecek. Týpký langýrt masasýnda ki plastik oyuncular gibi sürekli olarak bir kolun tuttuðu,bir çubuða dizilmiþ,ayný tip olamaya zorunlu öðrencilik yýllarýn. Ülkeyi kurtarmak isterken kendini batýracaðýn üniversite yýllarýn için þimdiden üzgünüm bebeðim. Bilmem sen büyüyene kadar neler deðiþir ama sanmam ki çok þey deðiþsin. Ben büyürken de çok þey deðiþmemiþti. Öyle tatlý dillerle anlatýrlar ki sana deðiþimi inanasýn gelir. Ama deðiþim hiçbir zaman o atlý dillerin anlattýðý gibi olmaz. Ayný diller sen bunu hatýrlattýðýnda seni öyle bir acýlaþýr seni öyle bir paylar ki neye uðradýðýný þaþýrýrsýn. Bunlara hazýrlýklý ol bebeðim. Ne kreþ, ne anaokulu, ne dershane ne de akademi hiç biri sana hayatýn öðrettiklerini öðretmeyecek. Toplamayý, çýkarmayý,muhasebeyi,sindirim sistemini öðrenebilirsin ama sýrtýnda vurulmamayý, kazýk yememeyi, aþkýný arkadaþýna kaptýrmamayý,sütü taþýrmadan kaynatmayý,geç kalýnca yalan uydurmayý,gizliden iþ yürütmeyi,sevmeyi,seviþmeyi,aðlamayý,aðlatmayý sana hayat öðretecek bebeðim. Hayat acayip bir macera, katýksýz bir delilik. Haksýzlýklar,acý sürprizler,ani kayýplar,dertler ve yitik hayallerle dolu bir kefe bir yanda; aþklar, kahkahalar, deniz kabuklarý, gelincik tarlalarý, taze ekmek kokusu ve içine ýþýk vuran misketlerle dolu bir kefe bir yanda. Hep dengesiz , hep bir tarafý bir tarafýna aðýr basan bir terazi... Ama bil ki aþk iki kefede de olan tek þey bebeðim. Çünkü o çift karakterli bir vaka. Ne zaman mutluluktan deli edeceði ne zaman acýdan inim inim inleteceði belli olmaz. Seni bir tek ona karþý koruyamam. Ne kadar kaçýrsam da, saklasam da o gelir seni bulur ve iyice ,bir silkeler. Ýçinde ki tüm tozlarý, paslarý döker. Iþýl ýþýl olur,parýldarsýn. Sonra sarsýntý yavaþlar, yavaþlar ve bir süre sonra da biter. Yeniden tozlanmaya baþlarsýn. Yine gelip seni buluncaya kadar. Ne kadar sarsýlacaðýný yada ne kadar tozlanacaðýný asla bilemezsin bebeðim. Asla... Gözün mü korktu bebeði? Sakýn, sakýn korkma! Gel ve gör. Hiç beklenmeyeni veren, o plasentanýn içindeki monoton düzeni unutacaðýn yeni plasentana gel. Bunlarý söylemiþtim sana deðil mi? Bunlarý anlatmýþtým. Çok mu korktun? Ondan mý böyle oldu? Telefon çaldý. Arayan eski lise arkadaþlarýmdan biri, Çiðdem. Öyle bir haber verdi ki akþam akþam... Telefonu kapatýp tekrar camýn önüne dönünce iyice kafama vurdu hayat. Sýrada annem içeri girdi. Suratý hala asýk. Þiþmiþ gözlerini bana dikip “aç mýsýn?” diye sordu. “Hayýr” dedim. “kimdi arayan?” diye devam etti. “Çiðdem.” Annem meraklý gözlerle devamýný bekledi. “Selam söyledi” dedim. Sýkýldýðýný belli eden bir sesle “Bunun için mi aramýþ” dedi. Yüzümü dýþarý çevirdim, “Þahika haným ölmüþ” dedim. Sessizlik. Sadece araba kornalarý, fren cayýrtýlarý, bildik akþam trafiði gürültüsü. Tekrar anneme döndüm. Yeleðine iyice sarýndý. Üþüme gelmiþti, belli. “Yazýk” dedi en sonunda. “Nasýl olmuþ?” “Kalp krizi” dedim. “Kalbi mi varmýþ” “Varmýþ ya...” annem býkkýn bir ifadeyle “Ya çocuk ne olacak?” dedi. Ben de bu soruyu bekliyordum zaten. Bilmiyorum. Bilemiyorum. Þimdi 23 yaþýnda filan olmalý. Hiçbir yeri tutmuyordu ki. Sadece boynundan yukarýsý. Off!! Ýyice içim sýkýldý bu akþam. Odanýn ýþýklarýný açmadýðýmýzdan alacakaranlýk içeri doldu. Ne karanlýk ne aydýnlýk... annem lambanýn düðmesine uzanýp ýþýðý açýnca bir iki saniye gözlerim kamaþtý. Sonra yine bana döndü. Daha o bir þey söylemeden ben “Boþ ver anne” dedim. “Hep iki taraftan biri zamansýz gidiyor iþte. Bazen anne, bazen çocuk...” niye bilmem güldüm sonra karnýma dokunurken. Þimdi neredesin bebeðim?