Sýrtýmdaki yara
Rüzgar’a karþý bir adým daha atmýþtým.’’Elvedalar’’ gözlerde daha fazla yaþanmaya baþlýyordu. Uzun zamandýr Ýstanbullu olduðum düþüncesi sýrtýma uzun çizgili bir yara yapýþtýrýveriyordu.Kumsal geceleri kalabalýk þehirlerden uzak kalmamý istese de , sýrtý duvarlara yaslý kalbim sýva çatlaklarýndan bihaber ,kahverenginin ela rengine dönen gözlerine adýmlarýný gittikçe azaltýyordu.Yukarýdaki birileri ‘’sarhoþ olan bedenin deðil,kalbin’’ diye seslense de,ruhumdaki inanç sadece ‘’kader’’sözcüðünden ibaretti.Mitolojide ‘’din’’ sayýlan yýldýzlara bakýp ,yanýmda oturan kýzýn güzelliðinden kendimi alýkoyamayacaðým sanýrým.O sahip olduðu tüm sayfalarla yazý yazdýðým kaleme sahip çýkmamý emrediyordu.’Yanýnda özgür olmak ,ne güzelmiþ’’demeyi her zaman isterdim.Fakat ‘’ özgürlük’’ denen þey artýk %11 alkol oranýnýn içinde saklýydý.Yaþanýlan her ne varsa ‘’keþke’’ sözcüklerini hak ediyordu.Ve keþke ‘’aþk’’ yaz aylarýnýn terbiyesizliðine ait bir fýsýltý olarak kalsaydý. Ona saygý duyduðumu ve bunun hiçbir zaman deðiþmeyeceðini bilmesini isterim.Bu bir danýþýklý dövüþ… Ne ben onu tanýdým,ne de o beni hissetti. Papatyalar karþý cinsin üzerine yaðýyordu.Fikirlerim ise tanýdýðým güzel ela gözleri karþýsýnda haksýz olduðumu bir kez daha ispatlýyordu.
Sýrtýmdaki derin uçlu yara ,uzun araçlara binmeye izin vermese de ...Þu anda yoldayým.
Bir ‘’veda’’ sözcüðüne ne kadar yakýnsam hayatta ,gözlerindeki gülücüðe o kadar uzaðým.Zannettiðim mevsim baharlarý nedensiz bir gökyüzü resmiydi.Oysa ki çizdiklerim ise seni benden ayýracak kadar acýmasýzdý.