Bahçe duvarýnýn kenarýna ekilmiþ olan sarmaþýk tohumlarýnýn yeþermesini ilgiyle takip ediyorum... Sarmaþýk, ne güzel bir bitki deðil mi? Ekili bulunduðu alana kollarýný yayarak büyüyor. Büyüdüðünde duvar görünmez olacak ve soðukluk yerini yeþil bir duvar halýsýna býrakacak…

Biz insanlarýnda, sarmaþýkla benzer yanýmýz hayli fazla, bir yanda duvara tutunup yaþamýný sürdüren sarmaþýk, diðer yanda hayata gözlerini açmýþ ve sevgi, acý, yalnýzlýk, öfke, rekabet, kýskançlýk, mutluluk vb. gibi koþullarý birlikte yürütmeye gayret eden insanoðlu…

Hayat bir sarmaþýktýr, sarar insaný… Sarmaþýk bizi sarmaya baþladýðýnda neden duvara tutunup ilerlemeye gayret etmeyiz ve kolay yolu seçip duvardan ellerimizi çekeriz.

Böyle karýþýk düþüncelerle boðuþtuðum bir mesai günü içinde, aklýma düþmüþtü ve yazmýþtým.

Bir güneþi çiziyorum
Birde seni
Tamamlýyor birbirini

Ne çok þey ifade ediyordu benim gözümde ve kendi içinde… Ben bir sarmaþýk olmalýydým, olamadým. Zaten güneþi de çizmemiþtim, ispatý karþýmda duruyor…

Soðuk ve sabaha çok zaman var.
Dinmeliyim…


Aytekin Orhan