Bakmak ve görmek, görebildiðin ölçüyle sýnýrlý. Görünen bir serapsa, yapýlabilecek çok þey kalmýyor. Bir ýþýk sýzýyorsa eþikten, içeriye girme çabalarý o denli kolay…

Þimdi söylemeli,

Suskun bir denizin dövme çabalarýný kýyýlarýna…
Oysa, dün gece gelgitler süpürmüþtü çakýl taþlarýný da…

Susun, kim söndürdü ýþýklarý, nefesime ayaz vuran bir boþluðun sancýsý düðümleniyor boðazýma…Henüz kýrlangýçlar göç etmemiþti, bu acele niye… Duvarda adým yazýlý, adým beni taþýmýyor. Týrmandým, kýrýldý basamaklar.. Çizilen rotalar, þimdi þeytan üçgenlerine yönlendiriyor adýmlarý…

Giden gitmeyi koymuþsa aklýna, dur diyebilmenin anlamsýzlýðý hangi lügat da yerini bulabilirdi… Mühim olan gidenin ardýnda býrakmak yaþlý mendilleri… Þimdi ne söylesem dolu dolu, ama sýðýnýlan boþlukta eriyip gidiyor zamanla birlikte…

Düþme saatlerimi kuran ilahi güç, beni topraðýndan ayýrtmalýsýn –ki zehirli tohumlarým ulaþmasýn gün yüzüne…

Düþünki, sabah seherinde yýkanýr rüyalar…
Bir gemi demir alýr limanýndan
Düþer ak sayfalara…

Çözdüm dilimi, güneþ birazdan çýkar bir köþeden…
Þimdi sus zamaný, beklemeli…

Gördüm, ben bir lâl…


Aytekin Orhan