Gözlerini kýrpýþtýrdý.Kapatýp tekrar açtý.Gözünün önündeki silik yüzleri biraz daha net görmeye çalýþtý.Ne kadar görmek istese de nafile.Ýzler çok silikti.Ayýrmaya çalýþtý en çok hangisini özlemiþti.

Önce, en acý veren babasýydý. Bastýramadýðý özlem. Onunla yapmak istedikleri ve yarým kalan hayalleri. Babasýný kaybedeli iki seneye yakýn zaman geçmiþti. Ama nedense o hala hastane odasýnda konuþuyor buluyordu, kendini. Hastanede baþýnda beklerken babasýnýn dinlenme zamanlarýnda elindeki küçük deftere sürekli yazmaya çalýþýrdý. Bazen gözünü açýnca babasý, onu elinde kalemle yazar görünce “gene mi þiir, boþ ver þairler hep aç kalýr” demiþti. Oda gülümseyerek karþýlýk verdi, babasýna. Geceleri babasý ýþýklarý erken söndürdüðü için koridora çýkardý. Yazmaktan sýkýlýnca karakalemle resimler çalýþýr sabah babasýna gösterirdi.

Bunlardan hoþlanýrdý babasý gülümser, “iyileþeyim bir sergi açalým” derdi. Babasýný kaybetmiþti. Ama açacaklarý sergi onun için hep ertelenen bir hayal olacaktý. Bir gün onun adýna bir sergi açacak ve babasý hep yanýnda olacaktý, bundan çok emindi.

Gözlerini kapattý. Bir an nerde olduðunu unutmuþtu. Geminin yolcu salonunda ki çocuk çýðlýklarý ile kendine geldi. Geminin kalkmasýný beklerken, dalýp gitmiþti. Salondan dýþarý çýkýp geminin güvertesine oturdu. Güneþin ýþýklarýnýn denizin üzerindeki kýpýrtýlarýný seyretti.
Martýlarýn uçuþlarýný seyretti. Deniz güzeldi, martýlar, eli yine kalemle kâðýda gitti. Gülümsedi ”burada ancak þiir yazýlýr, babacýðým” dedi. Denizin kokusunu içine çekti. Ýki satýr karaladýktan sonra, gözleri dalýp gitti yine. Sevdiði insanlarýn yüzlerini “hep hatýrlamak istiyorum” dedi kendine.

Gemi hareket etmiþti. Kaybettiklerini ve kazandýklarýný tarttýkça kazandýðý þeylerin de az olmadýðýný anladý. Hayatta yorulmanýn en güzel tarafý, gerçek dostlarý tanýmak diye düþündü.. Yoksa arkadaþýnýn dediði gibi “Bazý insanlar bu dünyaya verici olarak gelmiþlerdir, bütün fedakârlýklar ve görevi üstlenmek onlara düþer. Bazýlarý da hep hazýrcýdýr, uðraþmak istemezler,” Belki de denge burada düþündü.

Gözü martýlara takýldý Denizin rengi onlarýn kanatlarýna aksetmiþti, yeþildi. Önce yeþil daha sonra yükseldikçe beyazlaþýyordu. Düþündükçe baþýna aðrýlar giriyordu. En güzeli yazmak dedi. Arkasýný döndü ayrýldýðý tarafa baktý.

“ Ýçinde yýkýlmýþ þehirler vardý þimdi./ Yakýp yýkan neydi./ Harabeye dönmüþtü ve haindi
Zaman. / Köþe baþýnda bekleyen tuzak mýydý?/ Yoksa sarýp sarmalayan tatlý bir huzur mu?”
Sustu……
Martýlara döndü ve “martlar yeþil bu gün” diye, dökülüverdi dudaklarýndan.