Alt kat merdivenlerden yukarý kata týrmanmakta olan adam sanki sessiz olmaya pek özen göstermiyordu. Pervasýzca atýlan adýmlar, ahþap basamaklarda gýcýrdýyor, soðuk kýþ gecesinde pencereye savrulan tipi ve rüzgâr uðultusuna karýþarak dededen kalma bu eski konaðýn loþ duvarlarýnda yankýlanýyordu. Ayþe Haným, kendisine git gide yaklaþan seslerden dehþete kapýlmýþtý. Küf kokan rutubetli yorganýn altýnda iyice büzülmüþ, az sonra ensesinde duyacaðý o sese nasýl bir tepki vereceðini düþünüyordu. Yýllarýn yorgunluðunu taþýyan zavallý kalbi, yaþýna inat olanca hýzýyla çarpýyor, yüreðinin gümbürtüsü bilincini bulandýrýyordu. Rahat bir nefes alabilmek için baþýný dýþarý çýkardý. Hala kapalý olan gözlerini yavaþça aralayarak odaya bir göz attý. Þöminedeki ateþ artýk sönmeye yüz tutmuþ fakat küçük þuleler halinde titreþen bir kaç küçük alev, bakýrýmsý izlerin belirip kaybolmasýna neden oluyordu. Raflarýnda üç beþ kitap, bir kaç küçük biblonun bulunduðu etajer, odanýn karanlýk köþesinde her zamanki yerinde duruyordu. Þuuru açýlan Ayþe Haným boncuk, boncuk terleyen alnýný bir zamanlar itina ile kenarlarýna oya yaptýðý mendiliyle sildi. Yataðýnda hafifçe doðruldu. Her zamanki kâbuslarýndan birini görmek üzereyken uyanmýþtý. Çoðu kez histeri krizi gibi nöbetler halinde nükseden bu marazi durum, ruh halini iyice yýpratmýþtý. Derinden bir ah! Çekti. Zinde dipdiri olan þu vücut, o ihtiþamlý günlerinde ne kadar gurur vericiydi. Hâlbuki þimdi maziye ait hatýratýn aðýrlýðý altýnda çöken maneviyatý gibi bir enkaza dönüþmüþtü. Uzanarak þalý sýrtýna aldý. Pencere önündeki koltuðuna doðru ilerledi. Oturduðu yerden dýþarýsýný görebiliyordu artýk. Feri gitmiþ gözlerini sabit bir noktaya kilitlemiþti. Yine de zifiri karanlýktan cama düþen kar tanelerini seçebiliyordu. Aðýrlaþan göz kapaklarý sonunda iradesini teslim aldý. Bütün bir canlýlýðýn sükûnet bulduðu uyku, karþý konulmaz cazibesiyle benliðinin en mahrem köþesine kadar sinmiþti.
Kesif gri duman kümeleri uçuþarak savruldu. Ardýndan koyu peleriniyle az önce basamaklarý týrmanmakta olan adam belirdi. Ayþe Haným'ýn bulunduðu küçücük odanýn kapýsýndan süzülerek içeri gidi. Þöminenin titrek ýþýðýnda duvara vuran gölgesi, bazen büyüyor bazen küçülerek garip þekiller oluþturuyordu. Kendisine bu ucubeyi yaklaþtýran her adýmýnda, sanki aralarýnda gizli bir bað varmýþçasýna Ayþe Haným derin uykusundan sýyrýlýyor, kalbi delicesine atýyordu. Sonunda korkulan oldu. Gözlerini açtýðýnda vücudu dehþetle sarsýldý. Korku bürüyen bakýþlarý dondu. Az önce sýzýp kaldýðý maun koltuk geriye doðru yýkýlmýþ, Ayþe Haným'ýn cansýz bedeni zemin üzerine savrulmuþtu. Tahmin edileceði gibi yaþlý kadýnýn gördüðü kâbus kalp krizi geçirerek ölümüne neden olmuþtu.
Ben diye tanýmlýyordu onu. Altýlý yedili yaþlarda þakýmasýyla çevresine neþe veren bülbül gibi cývýl cývýldý o ben. Yetmiþinde artýk canlýlýðýný yitirse de yine de derinlerde bir yerde vardý o çocuksuluk. Yýllarýn bir çýð gibi katlanarak akmasý ya da çoktandýr kýrlaþmýþ olan saçlar yýpratamamýþtý o beni. Özenle besleyip büyütmüþ, tapýlasý kutsal bir varlýða dönüþtürmüþtü. Ýþte bu ben zamanýn acýmasýz çarkýna dayanamayýp çöken Babil Kuleleri gibi hayatla ölüm arasýndaki o ince çizgide çok dar bir cendereden geçmiþti. Benliði vücudundan sökülerek alýnmýþ, zamanýn anlamýný yitirdiði ötelere doðru fýrlatýlarak atýlmýþtý. Yaþadýðý bu sancýlý süreçten sonra o ben artýk maddi unsurlarýndan tamamen arýnmýþ, üzerindeki sürücüyü atan vahþi bir atýn özgürlüðe doludizgin koþmasý gibi hýzla yeryüzünden yükselmeye baþlamýþtý. Her bir aþamada o ben artýk ben olmaktan uzaklaþýyor, bütünü oluþturan baðlar çözülüyordu. Gevþeyen yapý, yükseliþin tesiriyle geriye doðru sarkýyor, küçüle küçüle sonunda kuyruksu bir iz býrakýyordu. Bilinç, iþte tüm bu daðýlmaya yüz tutmuþ yapý içinde çözülerek yeniden þekillenmeye baþlamýþtý. Bir biçimde var olduðunu biliyordu ama durumuna doðrusu açýklamada getiremiyordu. Üstelik her nasýlsa artýk dört bir yönü de algýlayabiliyordu. Þu uçsuz bucaksýz evren sýr olmaktan çýkmýþ en ücra köþelerine kadar nüfuz edilebilen tanýdýk bir mekân olmuþtu. Hani bir zamanlar çocukça oyunlar oynar, bahçelerindeki küçük havuzda kýrmýzý balýklarý yakalamaya çalýþýrdý. Gece karanlýðýnda da suya akseden dolunayý defalarca avuçlar bir türlü yakalayamazdý. Yine ayný duyguyla rengârenk, ýþýl ýþýl parýldayan topaçlarý avuçlamak istiyor ama sanki müþfik bir el tarafýndan durdurulmaktan korkuyordu. Aslýnda bu yüceler yücesi iradeye sýnýrsýz bir saygý duymasý gerektiðini hissediyordu. Gecikmiþte olsa gördükleri karþýsýnda bu hisse kapýlmýþtý. Utanýyordu kendisinden. Benliðinin granit gibi sert yontulmaz yüzü, yumuþaklýk ve uysallýkla örülmüþ bu gök kubbeye ne kadar da aykýrý düþüyordu.
Ayþe Haným'ýn ruhu evrenin sýnýrsýz gibi görünen derinliði içinde yolculuðuna devam ederken kimselerle paylaþamayacaðý daha bir nice harikulade izlenimler ediniyordu. Hâlbuki ölümün bir son olduðuna inanmýþtý. Acý, tatlý, yaþama dair her þeyin ölümle birlikte sona ereceðini düþünmüþtü ama þimdi önünde bir sonsuzluk uzanýyor ve kendisi de bu yolun yolcusuydu.
Geçte olsa bu tuhaf durumuna uygun bir taným bulmuþtu Ayþe Haným; ölmüþtü. Doðumu nasýl kendi iradesinin dýþýnda gerçekleþmiþse ölümü de bir oldubittiye gelmiþ, hazýrlýksýz yakalamýþtý kendisini. Ýþin doðrusu o,sonunu bir baþka türlü kurgulamýþtý hep. Kýzlarý, oðullarý ve torunlarýnýn çevreledikleri sevgi fanusunun ortasýnda, yatmakta olduðu yataðýnda, kelimelerin tükendiði o çok özel anda, son bir gayretle bakýþlarýný sevdikleri üzerinde gezdirdikten sonra ruhunu teslim edeceðini ve varlýk sebebi olduðu bu insanlarýn hýçkýrýklar içinde cansýz bedenine abanarak aðlayacaklarýný hayal etmiþti.( Devam edecek…)