Bir dakika…

Yeni bir yazýnýn baþýndayým. Nefesin þimdi deðmemeli nefesime…

Ýçimden katar katar sürükleniyor geçmiþin acý tanýþýklýklarý. Ne býçak izleri ne kurþun yaralarý acýyor içim de… Bir yerlerde býraktýðým içim kanýyor benden habersiz. .

Hep düþlerden bahserdi o çocuk… Saçlarý daðýlýrdý düþtüðünde her defasýnda. Ayaklarýna batan filizleri bir baþka severdi her düþün de…
Dur… Vurmasýn nefesin þimdi nefesime…

Þafak vakitleri, nice demir yýðýnýndan sýyrýlýp, tüm acýnmýþlýklarýmý sana býrakýp o gece, tanklarýn buldozerlerin, mitralyözlerin arasýndan on dört kez vurularak uyandým o uykudan. Günaydýn demeden kararmýþtý gökyüzünün alacalýðý. Oysa rüyalarý kan bozuyordu…

Neylersin ki, adýn yazýlmýþ bu gök kubbe de adýma. Kapýlar kapanmýþ yüzümüze. Adýmýzýn harflerinden aþk sýzmýþ ince ince, þehirler bizi terk etmiþ neylersin…

Dün gece ben yazdým bu yazýyý. Farkýndayým kelimelerimin arasýndan doðuruyorum seni, her defasýnda. Her defasýn da yeniden öldürüyorum seni. Elde silah neylersin…

Karanlýk kapýlar, seviþmez hiçbir beden izlerken gözler
ruhunun aksini hangi düþte yitirdin bilmem ama
yoksun iþte neylersin…


mehmed asým
uzak ülkenin yamacýnda...