Artýk yapraklar sararmaya yüz tutmuþtu.

Dallarýn þevki kýrýlmýþ, mülayimliðin kesitleri görülmeye baþlamýþtý.

Aðaçlar esintinin hýþmýnda çaresiz kalýyor, aþiyanlar sahipsiz görünüyordu.

Kuþlar kanat çýrpmadan sessizliðe bürünmüþ garip bir þekilde bakýyorlardý.

Âlem manzarasýnýn karelerindeki seyri hallere.

Aðacýn gölgesi bile bir hüznün naðmesiyle sarsýlýyordu.

Bir nedametin izleri, bariz bir þekilde haykýrmasa da anlamlýlýk adýna tezekkür vardý.

Artýk zahirdeki iksir yavaþça ve nezaketle çekilse de, batýn yönünde akýmý sürüyordu.

Geldiði yöne doðru, kader cilvesindeki esrar sahnesine.

Toprak onun haznesiydi.

Tuval derinliðinde ki resmiydi.

Vazgeçilmez hazzýydý.

En güzel aþkýydý.

Bulunmaz sevdasýydý.

Bu yol sayesinde hilkatin fanisiydi.

Bir gün zail olacaðýný bilen derviþti.

Varislerinin banisi olmak adýna bir himmetti.

Rahmet adýna elçi, vefa adýna temsilciydi.

Emanetin ne olduðunu idrak eden sezgiydi.

Nihayet konusunda metanet adýna bir neferdi.

Ýlmi hakikat sahnelenirken, haþyet nebatatý kuþatýrdý.

Mahlûkat ancak bu kadar duyarlý olan yaratýlmýþlardý.

Ýnsan, en güzel biçimde tanzim edilmiþ sanat adamýydý.

Payelerin erbabý, cihanýn efendisi, hakikatin temsilcisiydi.

Yalnýz iman için hedeflenen nesillerdi, inkârý reddedenlerdi.

Hak adýna kenetlenen, evrensel mesajla ibret için sergilenenler.

Peygamberleri hiçleyerek, iblisin yolunu seçen nice sefiller olmaz mý?

Aþk adýna teni seçenler, sevda adýna gönül dinlemeyen her kimseler.

Hayat memat iliþkisinde denkliði bulamayan, aramayan onca canlar.

Ne derler kaygýsýný üzerinden bir türlü atamayan sefih hezeyanlar.

Nimetin kadrini bilmeden hoyratça ahenk bozukluðuna boðulan canlar.

Aðacýn, dalýn yapraðýn, canýn hengâmesinde anlamsýzlýkta kalanlar…

Geldik ki gideceðiz derken hazýrlýk aþamasýnda maðfireti anlamayanlar.

Bir nefes kadar yakýnken, her gün ölürken, hastalýkta þifa ararken...

Musalla taþýna bakarken, bir faniyi omuzlarken, ecdadý anarken neler…

Bizi bize býrakmayan enler, benler, þekliyeti önceleyen heceler kimler…

Yalnýz geldik, gelmek için vesilelerden geçtik, ama bizler niye geldik…

Bir aslanýn pençesinden korkarken, timsahýn diþlerinden kaçarken…

Bir kuþu avuçlarken, yapraðý koparýrken, çocuðu kucaklayýp öperken…

Uykuya dalarken, rüyalar görürken, hülyalarda gezerken kimlerdik…

Bazen þefkatken, bazen hiddetken, bazen dilberken, bazen ihsanken…

Her gün bir caný gömerken, en yakýnlarýmýzý topraða gönderirken…

Aþk adýna ýsrar ederken, manayý öncelemeden, teni güncelleþtirmek…

Bir hýrs uðruna meþkten feragat etmek, itminanlýðý terk etmek demek…

Edebi silmek, hayâyý ötelemek, adabý bilmemek, manayý öncelememek

Her geçen bir zamanda tefekkür hazzýný yaþamadan güne baþlamak…

Ölmeden ölmek ne demek bunu idrak etmek, aþkla serinliðe ermek…

Cemalin hakikatinde nefeslenmek, sevda meþkiyle ölümsüzleþmek…

Mahþerin katresinde akýbetimizi terennüm ederek hemen yüzleþmek…