Ilýk bir yeldi deðen yorgun yüreðime,
Suskun sonbahar akþamýnda.
Genzimi yakan aðýr gül kokusu,
Çok eskilerden kalma olsa gerek;
Nice zamandýr duymadýðým.

Tenime deðen bu ten:
Nereden tanýyorum onu?
Hangi geceden hatýrlýyorum?
Ruhumu da çalýp gidiyor
Bedenimle birlikte.
Bu sonbahar, bu sonbahar!
Beni hep gafil avlar.
Zaten ölürsem birgün
Beklenmedik bir zamanda.
Ardýmdan, bir(tek) sonbahar aðlar.

Sessiz bir hýþýrtýydý saðýr kulaklarýmý okþayan,
Sapsarý sonbahar akþamýnda.
Ayaklarýmýn altýnda ruhumu parçalayan
Gazel sesleri,
Gelecekten bana postalanmýþ bir zarf olsa gerek;
Uzun yýllar sonra adresime gelecek.