bakamam ters yöne giden trene
korkuyorum elimde deðil
ezip geçecek sanki
geride býraktýklarýmý
ne bir iþçinin yüzü
          evine yorgun argýn dönen
ne de en güzel kýzý
          trenin camýndan beni seyreden
                         avutamaz hiçbiri

ne ray, ne istasyon artýk
tek ayaðýmýn altýna katlanýp konmuþ kaðýt
yazýlmadan biriken þiirlerim
yalnýz deðilim biliyorum kaderimi
her kavuþmada bir ayrýlýk þarkýsý söylerim

karanlýk çöker uzandýðým aynaya
kül kokusuna hapsolmuþ siyah bir mürekkeple
çizerim tren yollarýný göðsümün üstüne
soneler mi yoksa katar mý
bana kýzdýðýn bir an sevgilim
                    sen söyle

dizildi bütün acýlarým duvarýn önüne birer birer
beni bu denli güldüren baþtaki deðil
                         þu ortadaki idi
                              kimsenin göremediði
kafamýn içindeki cennetten çýðlýklar yükselirken
bir sýrt aðrýsýydý bu dizeyi bitiren

sayfalarý çevirdikçe hatýrlýyorum
nasýl da kýskandýðýmý geliþini
apansýz geliþini baharýn
hapis bile deðilim üstelik
bilfiil izbe bile olmayan istasyondayým

uzayýp gidiyor tren yolu saba makamýnda
þu elimde gördüðün þiirimdir sevgilim ve
bitmedi
dahasý var
alýrsan umut vereceðim yanýnda
ve yine bitmedi
aþkýmý da