Bulutlar aðýr aðýr yürüyor, beyaz güneþin etkisiyle kýzarmýþ, büzürmüþ, masum, öylece aðýr öylece hafif. Toz kondurmamýþ gibi inceden rüzgar esiyordu. Yapraklarýn hýþýltýsý kuþlarýn sesine karýþýyordu. Güneþ ince, narin, endamlý, ýþýðý keskin bir gidip bir geliyor, içimde burukluktan kalma izler sevenleri hatýrlatýyor bana sevince doðayý. Nazlý çimenlere basýyorum yeþil, kýrmýzý, mor çiçekler desen desen oyulmuþ gibi topraða öyle hoþ, öyle hoþ bir koku etrafa yayýyordu. Aðzýmda sonsuzluðun ilk hecesi, yüreðimde eski sevgilerden kalma aþk tomurcuklarý, kulaklarýmda acýnýn en tiz sesi, hazin bahçelerinden geçiyorum.
Al tenli bir gül ürkmüþ, korku dolu gözlerle bana bakýyordu. Sanki onca dikenin arasýnda bende varým diye kendini göstermeye çalýþýyordu. Yaþamak buydu diyordu, her þeye raðmen yaþamak, yaþamak… Eðildim ona baktým, oda bana baktý. Yüzünde bir gülümseme ifadesi belirdi. Haline üzüldüm onu bu hayattan kurtarmak için koparmak istedim. Elimi kaldýrdým, yüzü soldu, benzi attý, yalvarmaya baþladý.
“Beni koparma ne olur” diyordu. “Zira herkes güzellikle arasýnda yaþayabilir, ancak herkes zorluklar arasýnda yaþayamaz”
Hayatýn zorluklarýna dayandýðýmýz gibi dayanmak istiyordu. En son nefeste bile hala yaþama ümidi kalmýþ biri olarak kalmak istiyordu. Onu kendi haline býraktým. O an yüzüme baktý güldü. Çevresinde sesini duyurabileceði bir gül bile yoktu, baþýný kaldýrmak istedi dikenler izin vermedi. Zorladý, al teninden terler aktý. Son bir hamleyle baþýný kaldýrabildi de ne yazýk ki kendisine hayat veren, neþe veren dalýný da koparmýþtý. Yere yuvarlandý ani bir hareketle yere düþmeden onu aldým. Yapraklarý gittikçe soluyordu. Belli ki son nefesini veriyordu. Yüzüme baktý derin; acý,huþu, kalbi týnaz; duygulu, beþikten çýkmýþ bir çocuk gibi sessiz, tedirgin etrafýna bakmakta sesi ince, nazik, kýsýk: “yaþamak” diyor daha da konuþamýyor….
Baþýmdan aþaðýya bir kova soðuk su dökülmüþ gibi bütün vücudum irkildi. Hayaller dünyasýnda yaþýyormuþum meðer dedim kendi kendime iþte asýl yaþamak ve iþte asýl ölmek duygusu… sarýldým hayata tutundum hayatýn en acýmasýz taraflarýna tutunduðum gibi bu vefasýz ömre…..
Gözümü açtýðýmda güneþin camdan yansýyarak bedenimdeki soðuk izleri silmeye çalýþtýðýný gördüm, duvardaki saatin hiç durmadan çalýþtýðýný fark ettim. Yaþamanýn bir gayesi bir sebebi olmalý dedim. Kalktým yeni bir hayata baþlar gibi baþladým hayata atýlmaya….