Ne bir rüyadýr gözkapaklarýmýzýn üstüne aþk sözcükleriyle gelip oturmuþ renkli fotograflar,
Ne de gerçektir bütün çýplaklýðýyla etimize dayanmýþ keskin býçaklar…

Acýtmasýn diye aþklardan kaçýrdýðýmýz yüreðimizde deðil mi karanlýk bir gölge gibi saplanmýþ durur dudaðýmýza kadar gelemeyen sözcükler…

Kanamasýn diye koruganlara alýnmýþ yüreðimiz deðil mi hiç umulmadýk bir anda “ipi kopmuþ boncuklar” gibi saçýlýveren baharýn yalancý yüzüne…

Bilmek mi rahatlatýyor içimizi “o da benimle ayný derecede acý çekiyor”larýn sözcüklere dönüþemeyen tuhaf ve aþaðýlýk suskunluðunda…

Ýçimize gömdüðümüz hançerlerimizi çýkaralým hadi, hadi saplayalým tomurcuða durmuþ leylak dallarýna… Kanatmaktan korkarak deðil mi hep kendimize saplayýp durduk ve kendi kýzýllýðýmýzda boðmaktan çekinmedik aþkýmýzý.

Oysa bilir miydik her yarada ölen yüreðimizdi, her darbede tökezleyip düþen umutlarýmýzdý… Tutunduðumuz kaç dal daha elimizde kalacak da hâlâ “aþkla düþle” yollara düþmeye gücümüz olacak ?

Bir ömrün kaç sevdasý olurki, kaç sevda sýðarki en derininden, en beterinden, en zaliminden… yüreðimizi allak bullak edecek, savuracak, delirtecek, üþütecek, yakacak kaç sevdasý olurki bir ömrün. Neyin kýymetini bilemedik biz?

Bilir miydik, serüvenlerden bir daha asla onmaz yaralarla dönecektik evlerimize. Hangi gözüpek yiðitler yeniden girerdi maðlubu baþtan belli yürek savaþlarýna. Uzun sancýlý günlerden sonra yakýlan barýþ çubuklarý, verilen onca bedelden sonra hangi iç huzuruyla tüttürülebilirdi…

Yitik aþklar ülkesine dönen sinemizde, eskicilerin mandal bile vermeyeceði anýlarýmýzý hâlâ pýrlanta titizliðinde saklamamýz, ömrümüzün diyeti mi?

Hani düþsek de “dizlerimize basýp avuçlarýmýzý / doðrulacaktýk yeniden”.
Aþkýn cesaret madalyasý, ahmaklýk derecesinde pervasýzlýðý kendine izlek edinmiþ hangi yaralý göðüse takýlacak ?