Ne rüzgârlar geçti, ne fýrtýnalar. Bin asýrlýk bir kaçýþýn son buluþu bu. Bin asýrlýk bir yetim ayrýlýðýn.
   Baþsýz uçurumlarýn, çaresiz düþüþlerindeyim. Girdiðim her sokaktan, çaldýðým her kapýdan, seni unutabilme umudumu yitirerek çýktým. Nefes almak için her soluklandýðýmda, çektiðim hep sen oldun kaçýþ aralarýnda.
   Bir çocuk geçiyor penceremin önünden. Baktýðým gözlerinde sen oluyorsun bir kez daha, bir kez daha. Biliyor musun, her gün onlarca çocuk geçer penceremin önünden. Onlarca çocuk durur oynar her gün penceremin dibinde. Onlarca çocuk geçer, oynar onlarca çocuk, onlarca sen yüzlerinde.
   Bir minik serçe konuyor derken çitlerin üzerine. Ýki oluyor ve derken üç, dört. Kanat çýrpýþlarý seni andýrýyor boþlukta. Minik küçük bedenlerinde, seni görüyorum her seferinde. Bazen güçlü sesleri bazen cýlýz ve ürkek. Dörtlerce, onlarca her gün. Her gün sen kanatlarýnda, her gün ötüþlerinde, onlarca.
   Çiçekler ektim senin için. Senin için olmalarý tüm güzellikleri; renkleri kokularý. Senin olmayacak olmanýn tüm sorumluluðuna direnen çiçekler ektim. Direnebilenler benimle her gün, her gün sen renklerinde, sen yapraklarýnda. Her gün soluduðum kokularýnda sen, teninin kokusu, çiçek teninin.
   Akþam aðýr çöküyor yine…
   Çekiliyor usul usul tüm çocuklar penceremin dibinden, sokaklardan. Çekiliyor tüm serçeler kuþlar yuvalarýna, çiçekler ve renkleri, kokularý. Sabaha diyorum bir kez daha, sabaha görüþürüz sevgilim. Ve ayrýlýyoruz.
   Ve ben gecede yine, az sonra, karanlýkta. Çocuklar yok ve kuþlar, çiçekler. Ve her yýldýza tek tek, aya diyorum “ iþte ben geldim yine. Merhaba sevgililerim…”
   Kýraç topraklar, ben ve umutlar. Bu üçgeni bozmalý ve yola öyle devam etmeli. Bereketli topraklar, ben ve yeni umutlar…