Sana sahip olamadýðýmý bilmek, canýmý acýtýyor... Bu sana aþýk olduðumun ispatý mý; yoksa bildiðim ve de hayatýmýn sonuna kadar bilmiþ olacaðým "en iyi"yi kaybettiðim için vicdan azabý mý çekiyorum?
Duygularýn en yücesiyle en basiti arasýndaki çeliþkiyi yaþamak, belki de sana yaptýðým en büyük haksýzlýk. Ýþte bu sebeple hayatýnýn kapýsýndayým. Ne elim uzanabiliyor kapýyý çalmaya, ne de sen mecbursun ya da umutlusun bana o kapýyý açmaya...
Biliyorum kapýnýn ardýndasýn ve de nefesin bana tenim kadar yakýn... Belki gururun belki de umutsuzluklarýn seni benden çalýyor... Bense sana yaptýðým haksýzlýklarýn omuzlarýmdaki yüküyle, son haksýzlýðýný yaþatýyorum o masum ve aþk dolu yüreðine.
Yüreðimdeki çýðlýklar benliðimi benden koparýrken ben hala çeliþkilerle dolu bir kiþilikte seni bekliyorum... Hiçbir zaman gelmeyeceðini bilerek...
Geçmiþim ve geleceðimdin... Þimdi ise her þeyimsin...