Sevgi ve istek... Neden hep ayný þeylermiþ gibi düþünülür?
Ýstemek sevmekle eþ tutulabilir mi? Ýstediðin her insaný seviyor musundur? Ya da sevdiðin her insanla birlikte olmak isteðiyle titrer mi yüreðin?
Ne vardýr bu iki kavram arasýnda farklý olan? Ya da neden insanlar bunlarý hep ayný þeylermiþ gibi görürler? Neden birini seviyorsan onunla birlikte olmak istediðin düþünülür? Yoksa senin bu konuda yaran mý var da öyle görmek istiyorsun?
Sevgi ve istek öyle ayrýlar ki... Elmayla armudun yarýlarýný birleþtirmeye çalýþmak gibi onlarý bütünleþtirme çabalarý...
Doðru... Sevdiðin insaný istiyor olmalýsýn. Ýlk bakýþta doðru geliyor kulaða... Ama sevdiðin seni istemiyorsa... Ya da sevmiyorsa...
Sevgi ve istek bambaþka yönlere gider zamanla... Artýk vazgeçin onlarý bir görmekten! Neden sevdiðin insaný isteyesin ki? Hani en güzel aþk uzaktan yaþanandý? Hani en güzeli sen mutlu olmasan da onun mutluluðunu görüp susmak ve katlanmaktý?
Evet... Belki fazla mazoþist bir eylem bu... Seviyorsun; ama uzak durmak istiyorsun... “Mutluluk varken neden bu yolu seçiyorsun?” diyorsun belki içinden...
Mutluluk varken kimse mutsuzluðu seçmek istemez. Eðer önünde mutsuzluk ve çok daha fazla mutsuzluk varsa kötünün iyisini seçmek zorunda kalýrsýn... Mutsuzluðu...
En ufak hatýralar bile gözünden iki damla düþürüyorsa içinde yanan bir þeyler vardýr... Acý ya da aþkýn ateþi... Bunu senden baþka kimse ayýrt edemez... Ve kimseye düþmez yangýnýný söndürmeye çalýþmak... Ýstersen o ateþi ömrünün sonuna kadar kendi kendine yakarsýn... Uzaktan seversin... Belki bir sokak aralýðýndan bakarsýn ona... Yanýnda sevgilisi...Yürürler... Gülerler... Sarýlýr ona... Týpký bir zamanlar sana yaptýðý gibi...
Yýllar geçer. Bir parkta rastlarsýn. Yanýnda çocuklarý ve karýsý... Bir Pazar günü... Ne de mutlu görünürler gözüne...
Saçlarýn daha da aðarýr sonra... Ve sahil kenarý... Onu görürsün. Tek baþýna dalmýþtýr ufuklara. Seni görür, gözlerine bakar. Ýki damla düþer ikinizden de... Seversin deli gibi... Yýllarca kimsenin kimseyi sevmediði bir aþkla... Uzatýr ellerini sana... Ama sýrtýný dönersin. Aðlaya aðlaya uzaklaþýrsýn, tek kelime etmeden... Ayaklarýn geriye gider senin inadýna. Olmaz, yapamazsýn. Ýçinde yýllarýn yorgunluðu... Hasretin yanýnda...
Nedir bu? Gurur mu? Hayýr! Sadece her þeyi kendi kendine yaþamanýn kaçýnýlmaz sonu! Yýllarca kendi kabuðunda olmak; evde olmayan biriyle konuþmak; masaya iki tabak koyup, her akþam kendi doldurduðun tabaðý çöpe boþaltýrken “Yine neden yemedin?” diye boþ odaya kýzmak; bir hayalle yaþamak... Gerçekle yüzleþmek kolay deðildir... Hele de gerçek sana ellerini uzatýyorsa...
Sevgi ve istek ayný þeyler deðildir. Seversin ama uzaktan yaþarsýn bazen... Ömrünü tüketsen de bilirsin ki bir zamanlar yaþananlar da bugün sana uzanan eller kadar gerçektir... Ama geçmiþe dokunamazsýn... Týpký bugün ona dokunamadýðýn gibi...