Ne zaman bir hastanenin önünden geçsem, içimdeki savruluþlar tutsak eder beni. Annemin rahatsýzlýklarýný, bu kahrolasý adaletsiz, aþaðýlýk dünyada, gücünün son zerresine kadar emeðini adamasýný, hiç bir karþýlýk beklemeden yaptýðý 'meleklikleri' hatýrlarým...

Dünyada bulunuþunu; harcadýðý tüm emeklerine raðmen acýmasýzca reva gördüðü haksýzlýklarý ve acýlarý hatýrlarým daha sonra...

O'na layýk olamamanýn acýsýný unutmak için girdiðim tüm 'kimliksiz' yaþam alanlarý ve uðraþlarý, yüzüme bir tokat gibi çarpar...

O'na bir torun verememenin utancý, O'nu acýmasýz hastalýk ve umutsuzluklarla baþbaþa çaresizce býrakmanýn utancý boðar beni gece yarýlarý...

Unutmaya çalýþýrým tüm bunlarý her gece... Bünyemin alkole sýðýnýþýný kimsecikler bilemez! Uyuyabilmek için ve kafama yapýþan bedeli ödenmeyen utançlarýmýn durulmasý için ne kadar içsem de kar etmez çoðu zaman. Ve uykusuzluk esir eder beni. Uykusuzluk sarhoþ beynimi bile esir eder...

Sonra o sözü hatýrlarým, yenilgilerimi kabullenerek:
'Anne sen olmasaydýn melekleri nasýl tanýyacaktým? '(Fatma K. Barbarosoðlu)

Hayatýmýz büyük yalanlarla dolu, büyük yanýlýþlarla... Örneðin en büyük yanýlýþým; acýlarýmý anneminkiler ile kýyaslamam oldu. Annemin, dünyanýn adaletsizliðinin en büyük isbatý olan acýlarýný, içimde taþýmaya gücüm yetmedi çoðu zaman. Ve kendimi adadýðým 'acýlarla' o acýyý gömmeye çalýþtým. Yoksa boðulacaktým...

Bizler ele geçirdiðimiz 'suni ve hormonlu' güçlerimizle savaþtýk hep. Ve savaþmaya da devam ediyoruz güya!

Ya o bize melekleri tanýtan anneler ne yapsýn? Savaþacak gücü nereden alsýnlar?

Biz aslýnda 'yaþam denen savaþý' daha baþta kaybettik. Dünya hayatýnýn bir oyun-oyalanma olduðunu bile bile bir oyun oynadýk. Sahte ve ikiyüzlü silahlarýmýzla bir büyük yalan savaþa atýldýk.

Biz aslýnda savaþý kaybettik...
Ve melekler çekip gittiler hayatýmýzdan. Her bir tarafý yalan olan hayatýmýzdan...