Kalbe yeis düþtü ey Umman-ý Rahmet…

Yoksa biz sadece bilme yolundan gidenler miyiz?

Yoksa biz sana sevgili gençler deðil miyiz?

Þekilden mi ibaretiz!Sureta mý hallerimiz!

Neresindeyiz irfanýn?Ýhlasýn kaç fersah gerisindeyiz…?



Þimdi vakit evvel-i kýyamet…

Ve çaresiz karanlýklar içinde,bilginin mesuliyet gömleðini giydirdiðin kullarýn,

Yalvarýyorlar sana…sabah akþam…öðrenilmiþ ama yapýlmamýþ amelleri asýlý boyunlarýna…

Yalvarýyorlar…Beyinlerine yükleyip lütfettiðin hikmeti,kalplerine indirmeni…

Ve her hallerini en sevdiðinin halleriyle hallendirmeni…Yaþantýlarý yaþanamamýþ bilmiþliklerden ibaret,sadece seni biliyorlar En Yüce, En Merhametli,En Güzel diye…

Bu bilgiyi de yükleyip günah yüklü heybelerine,sana geliyorlar deli divane…

Yollarýný þaþýrmýþlar…Ve her þaþýrmýþlýk ardýnda kelamýna sýmsýký sarýlmýþlar…

Muhakkak ki sen,tövbe eden,yahut duadan vazgeçmeyen bir kavmi helak edici deðilsin…

Ve sen dilersen ancak,kullarýn emrettiðin ve Hak olanla hidayet bulurlar...

Ey sevilmeye en layýk olan...Sev bizi...Ve esirgeme seni sevenlerden en sevdiðin halleri...Bizi en sevdiðine benzeyenlerden eyle...