Islanmýþtý kirpiklerim sebepsiz...Ve göz altlarýmdaki mor halkalar hala geçmemiþlerdi.

Onca iþin gücün arasýnda ve yine yorgun biten bir günün akþamýnda,belki o hiç görmediðim adama rastlarým diye uzun uzun O’na dair yazýlmýþlýklarýmý okumaya baþladým.Oradaydý…Son yazdýðým cümlenin içinde duruyordu.Uðrunda gecelerce aðlayacak kadar sevmemiþtim O’nu, ömrüme girmesine izin vermemek için bir çýrpýda kestirip attýktan sonra bütün O’na dair yazgýlarýmý,susmasýna,yok saymasýna kýzamazdým.Bendim yok olmak isteyen içinde,baþarmýþtým.Tekrar acý çekmemek için tekrar sevebilme ihtimalimi katletmiþtim.



Okumaya devam ettim,O’nu býraktýðým son cümleden…Kalbimde depremler,yýkýmlar,kýyýmlar,sessizlikler.Benim sevmem gereken insanýn bu çaðda yaþamadýðýný hissettikçe daha da sarsýlýyordu içim.Ben baþka birini arýyordum.Herkesin aradýðýndan daha da baþka…Bu devrin insanýndaki kalbi hastalýklar,O’nda olmayacaktý ve biz iki destansý aþýk,faydalý olan her þeyi öðretecektik birbirimize,bildiðimiz her þeyi yaþarken beraberce,yücelecektik doðrulukta,aþkta ve bilmenin mutluluðunda.Karanlýktaki herkese ýþýk olacaktýk,her acýn karnýndaki sancýyý,soframýzda duyacaktýk…



Yoktu…Benim öbür yarým bu çaðda.O’nu son býraktýðým cümleye döndüm baktým,güvenemedim O’na,gel diyemedim,olduðu yerde yarým kalmasýna izin verdim.Olduðum yerde yarým kalmamý hazmederken…



Oysa onca zýt düþünce arasýnda,hatta uyuþan hiç bir þey yokken,anlatacak çok þeyim vardý O’na.Bunun nedenini bilmemekle beraber,dünyamý yeniden karartmaya niyetli olmayýþým,bir yabancýyý uðurlamamý kolaylaþtýrdý. Bu kocaman adam,bu yanýk çaðda bana çok þey öðretecekti…Ýnceliðimce inceltebilir miydi ruhunu?Doðruluðumca doðru muydu?Gerçekten sever miydi beni?Yoksa ezer miydi?Hep böyle kýrar mýydý?Soramadým ki… O’nla baþladýðým cümleden,yahut ikimizi barýndýrabilecek her cümleden,sonunu bildiðim bir yola tekrar girmemek adýna,etekleri tutuþan bir edayla, sýyrýlýp,doðrularýmla kucaklaþtým….



Uzun bir zaman sonra,ayný ürpertinin tazeliðiyle hala,yine son cümleye döndüm,utana sýkýla,sevmemeye söz vermiþliðimi okudum yine,kurduðum her cümlede,son cümlede...O’nu içinde býraktýðým cümleye dönüp bir daha bakma cesaretini gösterebildiðimde, bu çaðda, içimde büyüttüðüm adama rastlayamayacaðýmý bile bile, severek içime gömdüm cümlelerimi.Gülümsemeyi beceremeyen bir ‘’ah çektim’’ …Aradým O’nu usanmadan bütün son cümlelerimde…

Bir yanýk çað þarkýsý kaldý dudaklarýmda, Söz...Gücüm yeterse birgün mutlaka...,bir cümle daha kuracaðým aþka...Korkusuz,çað gürültülerinden uzak...Ve ölümsüz...

R.Betül Çetin