bir oðlan çocuðu
bir gün
okuduðu hayal kahramanlarýnýn
bir bildiði olduðuna inandý
evden çýktý
dünyanýn
en güzel rengini yakalayacaktý

yürüdü uzunca bir süre
acýkýnca bir iki elma kopardý
devam etti yola
bir türlü yoktu
aradýðý
hoþ oda bilmiyordu ya ne aradýðýný

yürüdü gece gündüz
artýk elma onu kesmiyordu
ufaktan tavþan peþinde koþmaya baþladý
ne bulduysa onu avladý
ama yol bitmiyordu

o kadar çok zaman geçti ki
bir türlü bulamamýþtý aradýðýný
o renk
o en güzel renk ne olmalýydý

suya eðildi bir gün
aksine rastladý
çocuk deðildi artýk
vahþi doðaya alýþmýþ
erkek olmuþtu
ve bir avcý
ümidini kesti o an
baþaramamýþtý
kahramanlarsa yalandý
bunca yýl
ne yapmýþtý
uzun bir yol
baþka

uzandý topraða
yorulmuþtu
artýk býkmýþtý
uyuyacaktý, sonuna kadar
ölene kadar uyuyacaktý

sonra birden gökte
tam üzerinde
kuþ gibi
tüy gibi birþey uçtu
baktý göremedi
gözlerini kýstý; yok
doðruldu
karþýsýndaydý aradýðý
gölün üzerinden ona uçan bir kelebek
kanadýnda taþýyordu tüm alacayý
elini uzattý
tuttu tutacak
nede olsa çok hayvan avlamýþtý
bunu yakalamak çocuk oyuncaðý
çekti elini ilk kez
dokunsa ne olacaktý
ufacýk kelebek ölürdü tek hamlesinde
durdu baktý kanatlarýna
rengi hapsetti belleðine
indirdi suya gözlerini
uyumaya devam etti...