çok þirin bir köyün yanýndaki daðýn eteklerinde küçücük bir papatya yaþarmýþ. sadece görselinde mükemmelliyeti temsil etmeyen bu köyün güleryüzlü insanlarýný severmiþ papatya en çok. kimse incetmez, sevgi dolu bakarmýþ gözlerine. çok uzak diyarlarda papatyalarýn baþýna gelen hikayeleri de köylülerden duymuþ ilkin, köklerinden kopartýlan minnacýk arkadaþlarýný düþünürmüþ böyle zamanlarda boynu eðilirmiþ üzüntüden, sonradan köylülerin þen þakrak melodilerini dinleyince, neþe dolu, iyilik dolu, sevda dolu türkülerini, tekrar canlanýverirmiþ birden. küçük bir þarkýsý varmýþ yalnýz kaldýðý zamanlarda söylediði:

seviyorum seni gökyüzü,
seviyorum seni þýrýl þýrýl akan nehir,
seviyorum sizleri ýþýl ýþýl bakan insanlar...

yeryüzünde baþka yerlerde yaþayan papatyalarý ve baþka ýþýl ýþýl insanlarý düþünürmüþ zaman zaman.. acaba papatyalar daha mý güzeldi , ya da insanlar daha mý ýþý ýþýl týpký bir melek gibi..
küçük papatya günlerce düþündü durdu. ama sonu yoktu düþüncelerinin... her düþüncenin ardýndan yapayalnýz olduðunu bir kez daha anýmsardý. oysa bir sürü insan bir sürü hayat etrafýndaydý, ama yine de yalnýzdý, bazýlarý küçüðe sevgiyle bakar ne þirin bir papatya derdi. ilk sýralar bu söylemleri çok sevdi papatya, ama gün geçtikçe sýkýlmaya baþladý, hatta duyduðu anda üzülüyordu..