arkasý dün

I


     esaslý çaktý bu sefer þimþek. yer, gök ne varsa aydýnlandý...
     "ne o? korktun mu?"... korktum aslýnda. bir anda çözülmekten korktum. bütün büyünün tek bir ýþýkla bozulmasýndan...
     "yok, boþ bulundum bir an". yalan... belliydi aslýnda, biliyordum. biliyordum da inanmýyordum sadece...
     "hazýrlýklý olacaksýn"... "yoksa böyle boþ bulur seni..."
     gökyüzünden büyük bir parça koparmýþcasýna çatýrdadý. korkmadým...
     "bak iþte böyle... hazýrlýklý yani"
     "ya ses çýkmasaydý?"
     "yüzde elli" dedi "her þey yüzde elli..."
     "önceden bilinemez mi?"
     öyle bir baktý ki çözülmekten korktum, sustum...
     aslýnda karanlýktý, geceydi... geceydi de bir biz bilmiyorduk. zaman anlamýný yitirmiþti belki de... belki de biz görmezden geliyorduk. ihtimallere verdiðimiz deðeri ona vermiyorduk...
     ben: "arkasý dün" diyordum...
     o: " dün, yarýn... hepsi bugün. arkasý önü yok..." diyordu...


II

     geceydi, hissetmiþtik karanlýðýn soðuðunu... doðruldu, gitmeye hazýrlanýr bir hali vardý.
     "beni býrak"
     "olur mu öyle þey?" þaþýrmýþ, gözlerimin içine bakýyordu. "olur olur". "yüzde elli..." dedim. güldü... gülümsedim istemeden.
     ayaklarýný sürüyerek uzaklaþmasýný dinledim. fazla bir ses yoktu zaten, uykudaydý þehir. arabalarýn yaðmur sularýný eziþi ses yapýyordu bir de. soðuktu zaten, karanlýktý. ayak sürüme sesi kesildi çok geçmeden. gitmiþti demek. "neyse" dedim. neyse... geri gelirdi. ben olsam býrakmazdým... çok mu duygusal? çok mu acýmasýz?..

     elinde bir torbayla geri geldi.
     "beklemezsin diye düþündüm..."
     "neden geldin o zaman?" iþte bu acýmasýz olmuþtu...
     "bekleyeceðine inandýðým için." ve bu duygusaldý iþte...
     torbadan çýkardýðý þarabý açtý. içmeden bana uzattý. sen baþla anlamýnda elimi uzattým. biraz diktikten sonra þiþeyi aramýza koydu.
     "nerde kalmýþtýk?" nerde kalmýþtýk ki? ben hep olduðum yerde saymýþtým... "ayný yerde" dedim.
     

III

     "yürüyelim o zaman?"
     sanki bir çozüm üretmiþcesine, gözlerine bir çocuðun sevgiye muhtaçlýðýný koymuþ bana bakýyordu... olur olmaz yerlerde gülümsemeyi sevmezdim... gülümsememden güç alýp koluma girdi. direnince "e hadi ama" diyerek ýsrar etti. karþý koymadým...
     "böyle güzel bir þehirde nasýl bu kadar karamsar olabiliyorsun?"
     haklý... yerden göðe kadar... ben oldum olasý saftým. birisi itmeden ilerleyemiyordum... hep ayný yerdeydim. gelenler oluyordu ve gidenler. her þey deðiþiyordu. ben yerimden, gelenlerin gidiceði zamaný kestirmeye çalýþýyordum...
     "gelenlen hep gider. deðiþmez bu..."
     sorusuna bir cevap deðildi bu... düþündüklerimdi sadece.
     anlamadý...
     "gidenler yüzünden mi?" bak þimdi, onun da kafasý karýþmaya baþladý...
     "hayýr, onu demek istemedim... söylediðini düþünüyordum sadece, ama vardýðým sonuç bu oldu... saçma ama paylaþayým dedim..."
     "ya cevap?" kýzmaya baþlýyor, belli...
     "olmalý mý?"
     "yo, sen bilirsin tabii" kýzdý, neyse...
     güzel þehir... gece, karanlýk, soðuk... ama þehir güzel. yeter mi ki? yetinebilir miyim ki?.. yetmez. ben hayatla ayný ata oynayýp kaybedenlerdenim. ve hayat kýzmýþtý bana... gel de bunu ona anlat.


IV

     "baþka bir günü görebilmek için can atýyorum..."
     kafamda bir intihar var... bir silah sesi, sol yana düþen bir kafa. her gün bu sahneyi yaþamamak için savaþ veriyorum...

     cevap vermedi... bu sefer hepten gidecek gibi. iyi, gitsin... "gitsin, deðil mi?". "bak ben bunu biliyordum diye sevinirsin, dünden belliydi dersin gene..."

     "gideceksin, biliyorum."
     "tahmin etmiþtin deðil mi?" sesinde gene o çocuk... ama bu sefer kandýrýlmanýn verdiði masum bir sinirlilikle...

     ben oldum olasý salaktým...

     yürüyorduk. sabah oluyordu. bir romanýn ilk sayfalarý gibi doðuyordu güneþ...
     birden durdum, o da durdu. birbirimizin yüzüne bakamýyorduk.
     öylece býrakýp geri döndüm... gidiyordum... giden ben oluyordum... yüzde elli diyecek takatim yoktu.

     kaybettim...
     týpký, kendini gökgürültüsüne hazýrlarken bir anda ürkmek gibi...