kanatlarý yanan melekler sýmsýký tuttu gülün ellerinden
yerden göðe beyaz bir gül yükseldi dün gece
kopardýlar, dallarýný kanattýlar, bütün güller yakýldý çiçekçilerde
toprak altýnda yýlanlar yürüdü, dudaklar soðudu, kan düþtü yastýklara
otobüslerin, uçaklarýn, vapurlarýn ve trenlerin koltuklarýna yalnýzlýklar oturdu
mapusane duvarlarýna aðýtlar asýldý ve ince belli çay bardaklarý yere düþtü kýrýldý
oysa o vazomuzun ýþýldayan gülüydü
uyumadan önce onu öperdik, bizi tadý kalbimizde kalan güzel rüyalara gönderirdi
bilirdik elleri vardý onun merhamet kokan elleri
betona dokunsa beton yarýlýr karanfiller açardý, biz hep onun ellerine hayrandýk
insanlarý boðan o yaz günlerinde gölgesinde soluklanýr, kýþ kapýya dayanýnca sesiyle ýsýnýrdýk
kuþlarýn korkudan zehirlendiði bir gün hayatýmýz kan kaybederken gittin sen
ýþýklarý yanan yoksul evlerin þerefle kurulmuþ sofrasýnda yarým bir ekmek gibi býraktýn bizi
sürahideki su gibi boynumuzu büktün
nasýl ýsýnýr? nerede soluklanýrýz þimdi? kim örter geceleri açýlan üstümüzü?
biliyor musun?
gözyaþýyla sulandý pencere saksýlarý, evde kokun odalarý gezip seni aradý
sen gittin geride hiçbir þey kaldý...

Atakan GÜLGAR