Tefekkür panayýrýnýn sakinleri, çok farklýlýklar oluþturuyorlardý…

Bu farklýlýklar tabidi. Sarfý nazar etmeyeceðimiz zenginlikti.

Argümanlar, söylemler, örfler, net deðildi. Bir karmaþaydý…

En’ler, ben’ler, latifeler, taltifler, hüccetler, akýl danelerdi…

Oysaki panayýr bir çeþitlilikti, tabilikti, hoþ görüydü, sevgiydi…

Panayýrýn müdavimleri, akran deðillerdi. Farklý yaþlardaydý…

Ortak payda durumunda ki lisan, azami dikkatten uzak kalmýþtý…

Nasýl anlaþýlýrdý… Anlaþýlmalýydý… Zorlanmak kaçýnýlmazdý…

Kitaplar mahzundu… Hakkýyla okunmuyorlardý… Yalnýzdý…

Kültürün bir hazine olduðu sadece söyleniyordu. Hiç aranmýyordu.

Oysaki banknotu, metali her bir deðeri ancak onunla bulabilirdik…

Bu günlerde kültür sadece yarýþma aracý, gösteri merkezi oluyordu.

Onsuz bir sevda, onsuz bir aþk ne kadar manalý olurdu kim bilir belki…

Kiþinin kendini, kimliðini, mazisini, atisini bilmesi bir zarurettir…

Ýþte anlayamadýðým, zaruret kelimesinin gereðince anlaþýlmamasýydý…

Ayný azimet ve ruhsat gibi… Madde ve mana gibi… Âlim ve cahil gibi…

Adabý muaþeretin, satýn alýnamaz olduðu, kim bilir ne kadar biliniyordu…

Edep artýk aranýr bir haslet olmaktan çýkmýþtý. Arsýzlýk bir sosyallikti…

Öyle anlaþýlýyordu… Yapýlar, mevhumlar, kabul ve retler enteresandý…

Parklar, mezarlar, banklar düþüncenin deðil, zevkin barýnaðý olmuþtu.

Akýl, nesil, din, can ve mal emniyeti, kuvvetine göreydi. Hak nerdeydi.

Tüketim hat safhadaydý. Zevk doruktaydý. Aþk mý sadece bedendeydi.

Tabiî ki onunla baþlar… Manalaþýr… Ahenkleþir… Meþkte netleþir…

Anlaþýlýr olmak… Hasret kalmak… Manaya dalmak… Bir gün belki…