Tahterevallide tek baþýna olmak, seni beklemek.
Labirentte bulunmayý beklemek bir peynir gibi, aramaný beklemek.
Ve salýncakta sallanmak gibi, gittikçe hýzlanarak
ve sonunda salýncaktan düþmek, okyanusun en derinlerine ,
balýklarýna yem olmak.
Balýk olmak, yakalanmak balýkçýya. Ölmek ve meze olmak raký sofrasýna. Rakýyý yudumladýkça sen olmak, sen oldukça senden ayrýlmak. Uzak varlýðýný, yakýn yokluðunu hissetmek.
Hisseder gibi olmak ýlýk akþam rüzgarýný tenimde… Nefesin gibi olmasa da,
Olmasan da burada benimle salýncakta. Ya da Salacakta…
Sen olmaya çalýþmak gittikçe, sen gibi bana zarar vermek kendimden habersiz, sevgimi kontrol edememek, kontrolümü kaybetmek, kaybetmek benliðimi. Severken sevildiðimi düþünürken, seni düþünmek, bir salýncakta baþ baþa konuþmadan sallanmak. Salýna salýna oyalanmak zamanýn içinde, seninle olmak, zaman geçmiþ ya da geçecekmiþ umursamamak
Yeter ki seninle olmak.
Seninle olunca seni yitirmekten korkmak, seni sevmek.
Sonsuza dek sadece gözlerine bakmayý dilemek Tanrý’dan. Karþýlýksýz sevmek seni, ama delice karþýlýk beklemek.
Delirmek.
Aþktan, sevilmemekten, senden, sensizlikten delirmek.
Delinmek kalpten, gerilmek zaman zaman. Sýðmamak duvarlara, duvarlarýn içine, bazen dýþýna sýðamamak.
Bulutlara küfretmek, kasvetli olsa da hava, güneþin yukarýda ýþýdýðýný bilmek, güneþe dokunamayacaðýný bilmek seni sevmek.
Seni uzaktan sevmek; bir bakýþýnla aylarý devirmek. Bulutlarýn üzerinden, aþaðýda bulutlara küfredenlere bakmak. Güneþe biraz daha yaklaþmak.
Uyanmak birden, baþkasýný sevdiðini düþünmek, ölmek. Soramamak “biri var mý?” diye. Tanýmadýðýn ve tanýmadýðým, belki de olmayan birilerinin ölmesini dilemek, þimdiye kadar bir karýncayý incitmeyen tüm iyi niyetimle.
Keþke bu kadar güzel olmasan demek, kimse seni sevmese, bir tek ben beðensem seni demek. Yapamamak tüm bunlarý, acýmak, kendime acýmak, içi acýmak. En derinden, delik kalbimden kanlar akmak içime dýþýma, elime yüzüme bulaþtýrmak.
Yýkýp dökmek istemek engelleri, engel olmak kendime. “Neden?” demek aralýksýzca, her akla gelene. Neden olmak kendi ölümüme; sensizliðe razý olmak.
Binlerce anlamsýz kelime yazmak iþte böyle ve seni sevmeyi anlatamamak kendime bile.
Anlayamamak, yine de sensizliðe razý olmak Kaybolmak kelimelerde sarhoþ gibi .
Labirentten çýkmaya çalýþmamak. Býrakmak kendimi sensizliðin tüm acýlarýna ve labirentte peynir olmak. Bulunmayý beklemek, bulunduðumda afiyetle yenileceðimi bilmek .
Yenilmek tüm acýlara, sensizliðe, sana yenilmek. Mutlu olmak yenilsem de.
Bilmek kimseyi böyle sevemeyeceðimi, bilmek baþkasýnýn seni böyle sevemeyeceðini, bilmek ve mutlu olmak, bilmek ve kaybolmak yokluðunda , yavaþ yavaþ yok olmak.
Ne olduðunu bilememek sensizliðin, senliliðin.
Ýþte böyle sonsuza dek beklemek. Camýn kenarýna býrakýlan ekmekleri yemek bir kuþ gibi, en kenarýnda durmak camýn aþaðý düþmekten korkmamak. Ve düþmek, kanatlarýmý açmamak, bile bile öleceðimi, kendimi senin bana açýlmýþ aþksýz kollarýna býrakmak, çakýlmak yere.
Seni sevmek; Ýþte böyle…

Seni sevmek bazen; masmavi bir gökyüzünde nereden çýktýðý bilinmeyen, anlaþýlmayan bir gökkuþaðý. Mordan sonra mýydý sarý, ya da gökkuþaðýnda pembe var mýydý?