Nasýl özledim,
Kendime itirafý bile zor!
Ama, o kokun, dudaklarýn...
Ne kýzgýnlýklarým
Ne de kýrgýnlýklarým
Engel deðil.

Hep bakýþlarýný severdim ya senin,
Bana bakarken parlayan halini,
Hani hep o parlamayý arardým ya
Bana bakarken,
Hani deli kýskanýrdým ya
Onlar parlarsa baþkalarýna da bakarken,
Ýþte, bir de o gözlerini özledim.

Bir de sesini.
Söylemiþmiydim, bilmem, ama senin sesini
Hep sevdim ben.
Hele “Aþkým napýyor? ” diye arardýn ya bir zamanlar,
Bazen alýþveriþte olurdum,
Bazen gecenin bir saati evimde seni düþünür.
O sesi, iþte, o sesi
Yakalarmýyým acaba
Herhangi bir zamanda, herhangi bir baþkasýnda?

Ellerin birde,
Üstü kýllý, kocaman, iþçi ellerin,
Naif ellerin.
Evimizi tutup da, yataðýmýzý birlikte yerleþtirirkenki
O becerikli ellerin.

Birde, o kocaman gövden!
Hala çoðu kýrýk sandalyelerin.
Hani dayanamazlardý ya aðýrlýðýna.
Eskiden gördükçe beni güldüren
Sandalyeler...
Þimdi hepsini
Yeni evimin arka balkonuna kaldýrdým,
Anýlarý da kaldýrýrmýþ gibi beraber.

Kollarýnla göðsünü özlüyorum bir de,
Sýmsýký sarýlýp uyumalarýmýzý,
Günlerce kafa yormuþtuk sýrýlsýklam uyanýþlarýmýza.
Ta ki, ayrý ayrý yatýþlarýmýzda
Tersiz uyanýþlarýmýza kadar
Yorganýmýzý ne çok suçlamýþtýk.
O yorgan
Üþütüyor þimdi beni.

Gülüþünü özledim bir de,
Köylüce, yarýmca gibi,
Sýrf bize özel,
Sýrf bizim paylaþtýðýmýz
Dilleri konuþurken,
Gece yarýlarý “Pucerler” duymasýn diye,
Yorgan altýna saklamaya çalýþtýðýmýz gülüþlerimiz...
Nasýl özledim bir bilsen.

Bir bilsen, raký masasýndaki býçak sýrtý sohbetlerimizi,
CD almaya giderkenki muziplikleri,
Ne bileyim, daha neleri ve neleri...
Ben, Seni özledim.