Bir çýnar vardý eskilerden hatýrladýðým.Yiðitti, gözü kara...
Altýnda koca bir taþ ,kapkara..Otur der gibi bir kenarý, baharda yosun tutar diðeri..
Her suçumdan sonra , o çýnar ve o taþ var.
Izdýrabým yalnýz olmazdý.Hep o mabed.. hep ora.. hep ayný manzara...
yosunlardan yastýk yapar , bir de cebimde kuru üzüm kilerden çaldýgým, ayaklar yere ulaþmadan bir sunaða kurban koyar gibi gövdemi , hiç bulamazlar derdim beni burada. Oysa hep buldular, çýnar suçumu çiðnerken ben üzümü...
Susmayý öðretti çýnar , sen meydan okumayý...
KOlumda çekiþler var çelimsiz bedenimin sarsýlýþý.Hep yere baktým çekerlerken , hiç bakmadým yukarý... bu bendeki koruma çabasý çýnarý...
Bir solo söyler ben arkada anam önde sürüklenirken.
Öyle içli... Öyle hazin...
Dallarý yere ulaþmaya inat... bakakalýr...
ardýmdan sesi biraz hayýr , biraz bedduadýr...
ÞÝmdi kendimin yargýcýyým Çýnar yok.Suçlu ilan ediyorum kendimi , kalem kýrýyorum.Sürgün ediyorum bu dünyaya kendimi geçmiþten.yoksa Adem'in cezasýný mý cektiriyor bana yüregim.
Biz kopartmadýk meyveyi dalýndan , nedir bu hicran, bu çýnarýn acýsý. Yok yok senin yalnýzlýgýnýn benim fazlalýðýmýn sancýsý...
Yanýna gelsin öksüz çocukluðum...
ve ay-az düþmüþ gecede yetim ayrýlýðým.
Çekiç hükmetmesin demire, yakalým gemileri. bizde yanalým..
Masallar senin olsun , yaramaz tenin benim...