Yalnýzlýðýmýn ilk günlerinde hiç hissetmedim yokluðunu. Kýrýlan bir kemiðin acýsýnýn ilk anda hissedilmediði gibi. Sýcaktý acýn, sensiz kaldýðýmý neredeyse farketmedim bile…
Sonra yavaþ yavaþ, sudan çýktýðýmý, üþüdüðümü hissettim. Sudan çýkýp tekrar suya girdiðinde iliklerine kadar ýsýndýðýný hisseder insan. Acýnýn soðuyup hissedilmeye baþladýðý an, benim o suya bir daha asla giremeyeceðimi, sýcaklýðýnýn artýk beni iliklerime kadar ýsýtamayacak kadar uzakta olduðunu fark ettiðim andý. Kara bir ceza gibi çökmüþtü sensizlik hayatýma. Bir türlü bitmek bilmeyen, ve iþin kötüsü ne zaman biteceði de belli olmayan bir ceza…

Gitmiþtin gerçekten…


Afallamak mý lazýmdý þimdi..? Yoksa her yaptýðýmý görüyormuþsun gibi davranmak mý..?

Görüyor muydun gerçekten..?

Ya da her köþebaþýný kollayarak yürümem lazýmdý belki de. O köþeden ansýzýn sen çýkýverirsin diye. Karþýma hiç ummadýðým bir anda çýkarsan nasýl görünmeliydim..?

Görünmeli miydim…?!

Gitmiþ olmandan çok, gittiðine alýþmak zorunda olmak daha çok kemiriyordu içimi. Yüreðim avazý çýktýðý kadar seni baðýrýyordu. Ne kadar kuvvetli baðýrmýþtýr, kaç oktavlýk ses çýkmýþtýr yüreðimden bilemem ama, o sesin sana ulaþmadýðýna emindim… O sesin sana ulaþmadýðýný gördükçe ben, sen daha çok gitmiþ oluyordun. Sen uzaklaþtýkça ben, daha çok baðýrýyordum…

Kocaman, üstüme üstüme gelen bir dünya, sensiz küçücük kalmýþ bir ben…


Önce þarabýn kýrmýzýsýnda aradým seni. Damarlarýma iþleyen her sevda þarkýsýnýn sözlerinde, hatta duvardaki örümcek aðýnýn ahenkle birbirine geçmiþ halkalarýnda bile. Uykularýmý katletmeye baþladýn sonra. Lanet olasý rüyalarýmdan neredeyse hiç çýkmaz oldun. Her rüyadan uyandýðýmda, seni bir daha rüyamda görmemek için dua ettim. O rüyalar seni birkaç dakikalýðýna bana getiriyordu belki ama, sonrasýnda koca bir gün, herzamankinden çok daha çekilmez bir özlem dolduruyordu içimi. Daha yataðýmdan kalkmadan sana teslim oluyordum yine.

"Ah, yanýmda olsaydýn…"


Bir tek selam gelseydi en azýndan senden. Bana, beni arada sýrada da olsa düþündüðünü gösterecek bir tek selam. Belli ki hiç aklýna gelmiyordum. Belli ki artýk tümden unutulmuþtum. Ne acý, artýk ne için aðladýðýmý bile bilmiyordum...


Þimdi aylar geçti üzerinden. Hala benden çok uzaklardasýn. Oradasýn. Aramýzda kilometrelerce yol. Acýnýn dozunda deðiþen birþey yok. Tek deðiþen nasýrlaþmýþ olmak. Tek deðiþen, dozunu bir tek an bile azaltmamýþ olan acýya alýþmýþ olmak. Senin sesine, senin kokuna, varlýðýna, herþeyine alýþmýþ olmaktan, yokluðunun acýsýna alýþmýþ olmaya geçiþe yaradý sadece bu geçen zaman. Dalgalarýn sahilden çekilirken kum taneciklerini de yanýna alýp götürmesi gibi, her geçen gün de eksiltti eksiltmesi gerekeni...


Bende senin aradýðýn, sende benim aradýðým, aradýklarýmýzý baþka bedenlerde arayarak yaþamaya devam ettik. Aradýðýmýzý bulacaðýz derken, belki bulduklarýmýzý da kaybettik.

Aþký kaybettik örneðin…!


Mutlu sonla biten, daha doðrusu hiç bitmeyen bir aþk masalýydý yaþamak istenen. Baþrollerinde kýrmýzý panjur, gül bahçesi ve bizim oynadýðýmýz bir aþk masalý… Gelgelelim sevgili, bu masalýn en baþýnabuyruk yerine denk geldik biz. Gökten düþürdük üç elmayý düþürmesine ama, kimsenin kafasýna denk getiremedik. Ayný gelecekte bir olmaktý masalýn gerektirdiði, ama ayrý ayrý geleceklerin, dekorsuz tozlu sahnelerinde hayatýmýzýn rolünü kesmeyi seçtik biz...

Ne þarabýn kýrmýzýsý, ne sevda þarkýsýnýn iç acýtan sözleri, ne de bir dost selamýnda buluþamadýk ikimiz...

Söylesene sevgili, haksýz mýyým...?

Zaten hiç "biz" olamadýk ki biz...






Kasým 2001