Çýkmýyorum evimden


Çýkmýyorum evden günlerdir mecburiyetler dýþýnda. Ýþe gitmek zorundayým. Gidiyorum. O kadar… Bana kalsa iþe bile gitmem ya… Zorundayým dedim ya. Ne mi yapýyorum evde? Sýrf mecburiyetten yemek yiyorum. Sonra alýp çayýmý camýn önüne geçiyorum. Ara sokak, pek gelen geçen yok. Ben de gökyüzünü izliyorum. Bulutlara bakýyorum. Ýçim biraz aydýnlanýverir gibi oluyor. Neden bilmem sanki biraz umutlanýyorum. Sonra tam karþýda maç yapan askerleri izliyorum tülün ardýndan. O çocuk adamlarý izliyorum. Bunlar mý asker diyorum gülerek. Þimdi bir savaþ çýksa bu top peþinde koþturan, atýlan golün ardýndan sevinçle birbirlerinin tepesine atlayan bu çocuklar mý bizi korumak için birilerini öldürecekler. Kan görmek zorunda kalacaklar. Belki de ölmek zorunda kalacaklar. Ýnanamýyorum.
Yavaþ, yavaþ çocuklar çýkýyor sahneye. Okuldan gelip önlüklerini, çantalarýný bir yere fýrlatmýþ, yemeklerini yemiþler ve iþte huzurumdalar. Oyunlarýný inceliyorum. Bir tane ebe var, kaçýþan çocuklardan yakaladýðýna bir tekme savuruyor. Tekmeyi yiyen çocuk ebe oluyor bu defa. Gözlerime inanamýyorum. Oyun mu bu þimdi diyorum. Yüzlerindeki ifadeye bakýyorum. Attýðý tekmeden arkadaþý acý duyduysa yüzünde zevk almýþ bir ifade mi oluþuyor bana mý öyle geliyor. Dikkatlice bakýyorum. Zevk alýyorlar. Bunlarda adam çocuklar gibi diyorum… Dünya gerçekten deðiþiyor.
Camýn önünden gördüklerim bile benim canýmý sýkýyor. Bir de dýþarý çýksam neler görürüm acaba?
Biraz içimi dinleyeyim diyorum. Müzik açýyorum. Uzanýyorum. Hayatýmý düþünüyorum. Önce geçmiþimi… Bakýyorum hiç iç açýcý bir þey yok. Aldanýþlar, çaresizlikler, özlemler, ayrýlýklar, mücadeleler… Sadece canýmý acýtýyorum. Vazgeçiyorum. Bugüne geliyorum.Bir adým yol kat edememiþim.Hala özlüyorum,seviyorum.Mücadeleden vazgeçmiþ,yorgun bir aldanmýþým þu anda.En iyisi geleceði düþünmek diyorum.Ýyi düþüneyim o zaman diyorum.Yok.Fark ediyorum ki umudum yok,hayalim yok,isteðim yokNne zaman,nerede kaybettim ben umutlarýmý?Kime teslim ettim de almayý unuttum?Bu umutsuzluðu nasýl yerleþtirdim içime?Bu korkularý kim saldý yüreðime?Korkuyorum ve hemen bu düþünme iþini artýk býrakmalýyým diyorum.Gündelik yaþama dönmeliyim.Dýþarý mý çýksam ne yapsam?Aklýma birden dýþarý çýkýp da rüzgara karþý yürüdüðüm günler geliyor.Kendi kendime sen güçlü kýzsýn, bak rüzgara karþý yürüyorsun dimdik,her þey yoluna girecek,hayat çok güzel olacak dediðim günler geliyor.Ne oldu?Ne düzeldi?Çýkmýyorum yine.Evimdeyim.
Biraz televizyon izleyeyim diyorum.Haber saati…Önce felaket haberleri:trafik kazalarýný izliyorum.Alkollü araç kullanan bilmem kim kaza yapmýþ þu kadar ölü ,þu kadar yaralý.Ýçim sýzlýyor.geçebilsem ya bu haberi kader iþte deyip.Ya da bir yazýk deyip devam etsem ya hayata.Ardýndan bilmem nerde þehit olmuþ askerlerimizin cenaze törenleri,ardýndan parasýzlýk yüzünden tedavi olamayan çocuklar,ardýndan çocuklarý tarafýndan sokaða terk edilmiþ nineler,dedeler…Bazý insanlar annesizlik yüzünden her gün aðlarken,bazý insanlar babasýndan bir güzel söz duyabilmek için her gün Allah’a yalvarýrken adalet mi bu?Ardýndan siyaset haberleri…Hayýr bu kadar dayanamam.Zaten bu kadar aldanmýþ bir insanken göz göre göre de kandýrýlmama müsaade edemem…Kapatýyorum televizyonu.
Yapacak hiçbir þey bulamýyorum artýk Biraz sevdiklerimi düþüneyim diyorum ama en çok onlarýn beni kandýrdýðý geliyor aklýma.Vazgeçiyorum.
Yataðýma yatýyorum.Yorganý çekiyorum baþýma.Uyusam diyorum.Bir uyusam yýllar sürse.Kalktýðýmda artýk her þey sona ermiþ olsa.Bir kalksam yataktan yüreðimde hiçbir aðýrlýk kalmamýþ artýk.Kuþ gibi hafifleþmiþ.Uçururum o kalbi o zaman ben de.Özgür býrakýrým.Gitsin nereye isterse oraya konsun.
Ama þimdilik hapis olmak zorunda orda. Ýnsanlarýn emanete hiç saygýsý kalmamýþ.Bir gün belki geri vermek zorunda kalýrým diye düþünmeden o kadar hoyratça kullanýlmýþ ki…Kanamayan tek bir yer kalmamýþ.Biraz onarayým,besleyeyim.Sonra birkaç yüzyýl uyuyayým…Belki,belki uyandýðýmda insanlar deðiþmiþ olur.Sevmeseler bile belki sevgiye saygý duymayý öðrenmiþ olurlar.Kim bilir.
Bir uyuyayým bakalým…