Takma saçlý; adý çýkmýþ sevgiliye müstezat

Alper SEÇÝLÝR

-bilhassa müstezat-

Gel bir tanem, takma saçýný tak da gel.
Gece gece olan saçlarýn yüzümü gölgeleyip gönlümü baðlasýn.

Yaðmurlarla gel, bana þiir ol.
Hayattan kaçarken gel, sýðýnaðým ol.
Memelerine yüzümü koyup uyuyayým.

Sen hep diyorsun ki: “Kendine dikkat et.”
Kendime dikkat etmemi istiyorsan; kendine dikkat et,
Çünkü ben hep sendeyim.

Koy gözlerini gözlerime.
Ben yanmayý; yanmak beni seviyor.
Zaten envai þeytanî özellikler, vasfýnla hem-hâl olmuþ.

Ben yorgunken gel, uykum ol; rüyam ol.
Bana þefkatinle gel, varlýðýnla var olayým, bir tanem.

Tonbiþ monbiþ yanaklarýnla gel, öpeyim seni.
Balýk eti belinle gel, sarayým seni.

Sen idealize edilmiþ; saf sevgili deðilsin.
Bütün eskiliklerini, eskide býrak da gel.

Seni bütün temizlik ve saflýk anlayýþlarýna ters düþen
Bir temizlikle seveyim.

“Kendimi evleneceðim kiþiye ispatlayacaðým.” Diyordun ya;
Hadi bekaret diktir de gel.

Beni bende olmayan anlayamaz;
O hâlde, anlayýþsýzlýk benim kaderim olsa haktýr.
Haydi, bir tanem! Ýspatla kendini, operasyon bittiyse gel.

Ben bu çivisi çýkmýþ dünyada,
Ýdealize edilmiþ divan þiiri güzelleri de gördüm;
Ama onlar için geç kaldým.
Kiminin sevdiði askerde
Kiminin amcaoðlusu köpeoðlusu var.
Gerçi ben o divan þiiri güzellerine girmeyeyim;
Girersem çýkamam.
Zira onlarýn, ne oðlancýklar olduðunu bilmeyen, yok.

Haydi, bir tanem! –hiç kimse’ye- atýflý bir yazý ol;
Bana gel.

Hemiþe halk, seni yersin; sana demediðini komasýnlar.
Ne yazar ne çýkar.
Sen “Adým çýkacaðýna; caným çýksýn diyorsun.”
Sana inanýyorum.
Tek ben olsam da.

Seni buralardan götüreyim,
Gerçi, bu þýmarýklýkla sen bana da yar olmazsýn ya.
Kendimi avutayým.
Saf Anadolu çocuðu kendimi.

Yanlýþ anlama, güzel gözlü, hüzün yüzlü sevgili
Sitemim piç edilmiþ zamanadýr.
Zaman kendi eskiliðinde belki eskimez;
Ama hayatlarý eskitir.

Ben hüzünlerini yitirmeyen aþklara aþýðým.
Haydi, bir tanem! Takma saçýný tak da gel.