Bir kadýn sýrtýný duvara yaslamýþ, zamanýn gece yarýsýný çoktan geçtiði o karanlýk gecede sýrtýný yaslamak için duvardan daha güzel bir þey bulamamýþ, öylece duruyor tek tük insanlarýn geçtiði sokaðýn baþýnda. Simsiyah-belki de deðil kimbilir-dalgalý saçlarý uçuþuyor gecenin karanlýðýna meydan okurcasýna. Uzaktan kahve, yakýndan yeþil-belki de deðil-gözleri uzun aralýklarla açýlýp kapanýyor, kaldýrým taþlarýna yönelttiði gece gibi puslu gözleri dalýp dalýp gidiyor. Ýncecik bedenini saran koyu gri paltosu, karanlýðýn içinde öylece duran yapayalnýz kadýný daha da çekici kýlýyor. Kör gecenin karanlýðýnda, deli rüzgarýn kucaðýnda, herhangi bir sokaðýn baþýnda bu yalnýz kadýn ne yapýyor, ne düþünüyor, kimse umursamýyor kadýnýn da umrunda deðil hiç kimse ve hiçbir þey.

Kendini bulmuþ ama aradýðýný bulamamýþ bu yalnýz kadýn, kimselerin farkýna varmadýðý varsa da umursamadýðý bu yapayalnýz kadýn uzun süredir dalgýnca kaldýrýma yöneltmiþ olduðu kahve-belki de yeþil-ama kesinlikle puslu gözlerini aniden puslu gökyüzüne çevirdi. Ýpince bulut kümeleri gökyüzünde hýzlýca ilerlemekte, ay bulutlarýn ardýnda kaybolup kaybolup tekrar belirmekteydi. Ayýn nazlý bir genç kýz gibi bir kaybolup bir görünen aydýnlýk yüzünden kadýnýn karanlýk yüzüne yansýyan bir demet ýþýk kadýnýn nemli kirpiklerinden yüzüne doðru usul usul süzülen birer damla gözyaþýndaki gizli hüznü açýða vurmuþ olmanýn üzüntüsüyle titredi, kadýn gözyaþlarýndaki hüznü gizlemek istercesine narin ellerini yüzünde ve hýzlý hýzlý kýrpýþtýrdýðý kirpikleriyle gözlerinde gezdirdi.

Nemli gözleriyle puslu gökyüzünü dalgýnca seyredururken aniden dün bir grup insana karþý haykýrdýðý sözleri hatýrladý: “Neden mi?.. Ýnsanýn sevgilisinin varlýðý maddenin varlýðýný açýklayan genel geçer temel fizik kanunlarýyla açýklanamaz ki... Bir hacmi, bir kütlesi olan ve doðada belirli-az ya da çok-bir yer kaplayan her insan sevgili deðildir ki... Ve her sevgili kiþinin bir bilemediniz iki metre yarýçapýndaki kendi doðasýnda belirli bir yer kaplamaz ki... Bazen uzakta deðil midir sevgili?.. Sevgilinin varlýðý genel geçer fizik kanunlarýyla deðil, felsefeyle açýklanabilir ancak… Týpký, denizin gözünü bile kýrpmadan ikiye ayýrdýðý bu þehirde diðer tüm ayrýlýklarýn da daha doðal karþýlanmasýnda mevcut bulunan ince felsefede olduðu gibi... Ve týpký... Bu þehirde... Ölümlerin daha doðal karþýlanmasýnda mevcut bulunan felsefede olduðu gibi... Sevgilinin varlýðýyla yokluðu arasýndaki geçiþmeleri ve geçiþmeleri takip eden çekip gitmeleri fizik deðil ancak felsefe açýklayabilir sevgili dostlarým... Ve... Aþk da ancak felsefeyle açýklanabildiði noktaya kadar vardýr, baþka bir deyiþle temel fizik kanunlarýna tabi bir-sözüm ona-aþk yok olup gitmeye mahkumdur; belki de hiç olmamýþtýr, hiç yoktur. Düþünce ve fikir birliðiyle, ortak bir dünya görüþüyle, hayata bakýþ yönünün tekliðiyle ve nispeten birbirini andýran geçmiþ birikimlerle-ki tüm bunlar aþkýn felsefik boyutunu oluþturur- içi doldurulamamýþ, fiziðin ve ayný zamanda fizikselliðin esiri bir birliktelik ne acýdýr ki kiþilerin kendi kýsa tarih sayfalarýndan silinmemek için direnecek güce sahip deðildir... Yani ne yazýk ki... Sahip deðildir iþte...” diyerek bitirmiþti sözlerini. Ve karþýsýndakilerden gelecek yorum, tepki ya da destek cümlelerini beklemeye gerek görmeden bulunduklarý ortamý terk etmiþti; sözlerine en büyük yorum, tepki ya da destek ancak ve ancak henüz kurmadýðý kendi içsel cümleleri olabilirdi. Dýþsal cümlelere daha önceleri hiç olmadýðý kadar kapatmýþtý kendini.

Uzunca bir sürenin ardýndan uzaktan kahve, yakýndan yeþil-belki de deðil-ama fazlasýyla güzel ve dalgýn gözlerini gökyüzünden koparmayý baþardý, yorgun bedenini de soðuk duvardan ayýrýp baþý önde, gözleri yerde uzaktan siyah yakýndan koyu gri ama kesinlikle çekici bir siluet þeklinde sokaðýn içlerine doðru ilerledi... Aðýr aðýr ilerledi... Desteksiz, yorgun, mutsuz ve umutsuzca ilerledi... Bir apartmanýn kapýsýndan içeri girip kaybolurken girdiði kapýdan günlerce çýkmamaya yemin etti... Ruhundaki yorgunluðun bedenine yansýmasýnýn eseri olan fiziksel yorgunluðun etkisiyle merdivenleri aðýr aðýr týrmandý, her bir basamakta apayrý düþüncelere daldý... Düþünceleri yapýþkandý... Evin kapýsýný yavaþ hareketlerle açýp içeri girdikten sonra kapýyý kilitleyebileceði her yerden kilitlediðinden emin olmalýydý, evinin kapýsýyla birlikte tüm isyaný ve dargýnlýðýyla içinin tüm kapýlarýný da dýþ dünyaya kapayýp iyice kilitlemeyi unutmadý... Kimin onu bunca üzüntüye boðmaya hakký vardý?...

“Kimin?..”

“Kim-sen-in...”

SERAY ANIL