Koskoca beþ gün izinliydim. Evde ders çalýþmak, dinlenmek, yenilenmek için izin istedim. Ders çalýþmak iþin sýkýcý, evde yalnýz olmayýþým da güzel kýsmýydý. Yavuz da ders çalýþacaktý ve O'da izinliydi.
     Çalýþmaya baþlamak için pazartesiyi bekledik. Haftasonu bizimdi. Sýkýcý derslere teslim edemezdik iki güzel günümüzü. Pazartesi günü geç kalkýp, nefis bir kahvaltý yapýp baþladýkçalýþmaya. Hafif asýk suratlar, çalýþacak bir sürü sayfa, çözülecek sorular insanýn canýný sýkmýyor deðildi. Ama insanýn sevgilisinin her an elinin altýnda olmasý güzeldi. Öpmek istediðimde yaný baþýmda, sýrtým kaþýndýðýnda, naz yapmak istediðimde, yemeðin tuzu hakkýnda yeterince fikir sahibi olmadýðýmda, üþüdüðümde, sýkýldýðýmda, hep yaný baþýmda olmasý keyif vericiydii. Sonra, yan daireden yüksek sesli konuþmalar geldiðinde dedikodu yapacak birinin olmasý, bulaþýðý durulayacak, Oktay Usta’nýn yemeklerini denediðimde tadýna bakacak, izlediðim filmdeki kýzýn saçý hakkýnda yorum yapabileceðim, Deniz Arman haber sunarken dili sürçtüðünde bakýþýp gülümseyebileceðim biri, hep sýcaklýðýný duyabileceðim kadar yakýnýmdaydý.
Yalnýzlýktan ne kadar da býkmýþ usanmýþsam, yakýnýmdaki bir nefes beni bu denli mutlu edebiliyordu. Düþündüðümde fark ettim de hiçbir insanla bir hafta evden çýkmadan vakit geçirmemiþim. Belki yaþadýðým bu mutluluk, daha önce böyle bir keyfi tatmamýþ olmamdandýr.
     Haftanýn ortalarýna doðru daha az ders çalýþmaya daha çok keyif yapmaya baþladýk. Günde altý yedi öðün yemek yiyor, -bunu güya saðlýklý olmak adýna yapýyor-, geç vakitlere kadar uyuyor, birde gün içinde öðlen uykusu denen þeyi deniyorduk.
Ara sýra yapmalýymýþ insan bunu. Kýsýtlý zamanlarda yeterince tadý çýkmýyormuþ aþkýn.