Yalnýzlýk; vefalý bir eski sevglidir.
Biz onu baþkalarý için terketsek de o bizi hiç bir zaman terketmez.
Yalnýzlýk; çoðu insan için hayatýn son bulmasý, tarifsiz kederler kuyusunda dipsiz kalmak gibidir.
Artýk çevrende seni anlayan yada anlamaya çalýþan kimsenin olmamasý...
Bazen karanlýk bir odada ýþýksýz, sessiz kalmak.
Kalbinde kimsenin doldurayamayacaðý, acý veren ve hergün büyüyen bir boþluðun olmasý...
Bazen "unutulmanýn ne demek ?" olduðunu, yaþatarak öðreten acýmasýz ama iyi bir öðretmen.
Bazen kalabalýk bir caddede yanlýz yürümek, avazýn çýktýðý kadar baðýrmak ama duyulmamak.
Aslýnda o karanlýk odada kendinle baþbaþa kalmak. Hayatýnda bir kez olsun kendini dinlemek, anlamaya çalýþmak.
Kalbini kaplayan o boþluðu kendinle doldurmak, hatta taþýrmak.
Yalnýzlýk baþka bir insanýn deðerini bilmeyi saðlayan unsur.
Yalnýzlýk; bir de bakmýþsýnýz ki sizi hayata baðlayan bir bað oluvermiþ.
Yalnýzlýk; olmazsa olmazlarýmýz olmuþ.
Yalnýzlýk; Hayat denilen mechul bestede bir nota. O olmadan hayat güftelenmiyor.