“Ýþte buraya kadarmýþ!..” denilen bir aþktý bizimki. Sadakatsiz gözlerin altlarýnda oluþan morluklar gibi, bir sabah uyandýðýmýzda aniden bitiverdi…Uðraþmak, bedeninin yarýsý kötürüm olmuþ bir aþký kurtarmak içi yetersizdi, iþte buraya kadarmýþ denildi ve bitti…
Umulmadýk anlarda karþýmýza çýkmaz mý gökkuþaðý, ummadýðýmýz anda avuçlarýmýzdan akýp gitmez mi hayat? Önüne geçemediðimiz, bahanesi de akacak kan damarda durmaz dediðimiz, bir dizi hayal kýrýklýðý yaþamaz mýyýz her birimiz? Aþýk olup, her þeyimizi onun yoluna harcadýðýmýzda, en sona yalnýz kalan yine biz deðil miyiz?..
Gözleri vardý aklýmda. Çaresiz bakan, yardým et bana diye baðýrmadan, sadece karþýmda duran bir çift göz.anlamlarýný tek dokunuþla anlayabildiðim bakýþlar, umutlarýmý baðladýðým sonsuz denizler deðil miydi? Siluetindeki yorgunluk, hayatýn omuzlarýna verdiði yüklerin hafifliði miydi? Zaman hancý biz yolcuda, o zamaný dilediðimiz gibi geçirmek bizim elimizde deðil miydi?..
Suskundu yine, sýký sýký tutarken ellerimi, gözlerini kaçýrmaya çalýþýyor gibiydi sanki. Bakmamý istemiyordu içlerinde boðulduðum o derin maviliklere o gece. Sadece susuyordu, bitmesini istercesine. Çýk git demek istiyordum oysa ki, çýk git ruhumdan diye yeri göðü inletmek geliyordu içimden, beni sensiz seninle yaþamaya mahkum et ve git demek geliyordu. Çabalýyordum, kelimelerin azizliðine uðruyordum her keresinde, dilimden bir türlü dökülemiyordu: “Çýk git!” demek, çünkü osuz yaþamak gerçekten ölmek demek…
Git demesi gerekirken insanýn, neredeyse gitme diye yalvaracak olmasý ne garip, bana gittiðini söyleyen gecenin yalancý olduðunu, gitti artýk(!) diyen dostlarýmýn birer düþman olduðunu düþünmek ne garip. Sana sarýlmadan uyuduðum gecelerin ömrümden sayýlmadýðýný düþünmek ne garip. Aldýðým nefeslerin içinde oksijen deðil, sensiz geçen her dakika içini yüreðime lanet depoladýðýmý görmek ne garip…
Yazýk oldu diye düþünüyorum. Yazýk oldu sevgimize. Bir hiç sayýp, bir hiç gibi harcadýk. Ardýndan gelebilecekleri unutup, silip attýk. Yangýnlar var içimde þimdi, mevsimlerdir yanan, sönmesi mümkün deðil artýk. Daha kaç ten, daha kaç koku görürüm bilemiyorum. Hep beklediðim, hep istediðim, ömürümü yoluna heba ettiðim gitti, “Ýþte buraya kadarmýþ!..” denildi ve her þey bitti…