Aynaya baktýðýmýzda gördüðümüz yansýma gerçekten bizim midir?
Ruhumuzun yansýmasý mýdýr yoksa, görüntümüzün mü?
Þüphesiz bir çoðumuzun ruhuyla görüntüsü arasýnda uzun bir köprü vardýr. Belki hiç geçilemeyecek kadar uzun. Kimse görüntümüze bakarak ruhumuza ulaþamaz. Ya da ulaþtýðýný sanarak kendisine göre ruhumuzu oluþturur. 'Öteki' bizim neyimiz olur o zaman? Bize mi kalmalý yoksa kimse keþfedememeli mi? Keþfedilememiþliðin verdiði hazla çok daha mý gizemli oluruz? Ya da öyle mi sanýrýz kendimizce?
Bazen kendimizi farklý bir insan gibi hissettiðimiz olmaz mý? Aynaya bakýp kendimizi incelediðimizde bize geri dönen yansýmanýn farklý olduðunu hissettiðimiz?!?!
Pek çok kiþi gözlerini kapayýp kendini tarif edebilir mi? Yoksa o an içinde bulunduðu psikolojik duruma baðlý olarak mý yapar tarifini?
Neden insanlar 60 yaþýna gelince "hala ruhum genç ben gencim" diye bir cümle kurma ihtiyacý duyarlar? Onlar aynaya bakýnca yüzlerindeki kýrýþýklýklarý görmezler mi?
Eðer öyleyse ruhla yansýmanýn bir alakasý olmamasý lazým deðil midir? Ýnsan göründüðü yaþta mýdýr yoksa hissettiði mi?
...................................................
Peki biz neden görünüþe göre yargý yürütürüz her zaman?
Görüntümüz ve ruhumuz ayný olsaydý bu kendi baþýmýza tek bir çizgi halinde var olmanýn hafifliðiyle ortaya çýkmýþ bayaðýlýk olmaz mýydý? O zaman birini sevdiðimizde "Ben ruhunu seviyorum" diyebilir miydik acaba?!?!
Toplum ikiye bölünürdü; güzel ve çirkinler diye. Kötüler hemen anlaþýlýr, kimse onlara yaklaþmaz, hayat kaçýnýlmaz bir tek düzelik halinde akýp giderdi þüphesiz.
Peki yaþam günlüðünde dayanýlmaz kelimesi olmaz mýydý hayat? Her gün farklý sayfaya ayný kelimeyi yazmak gibi...