üzünü biriktiriyorum þimdi
çünkü ben, bir ardýç kuþu gibi
kendi ölümüyle beslenen
güncesi ayrýlýklarla dolu
ve teni her yaz
ayrý güneþlerde yanan bir çocuðum.

Ne kadar alýþkýným bilsen
yazýlmayacak mektuplar için adresler alýp-vermeye
yýllarýn yorgunluðuyla sararan
silik, umarsýz, gizini saklý tutan
ve bir daha yaþanmayan resimlere.

Yüzünü biriktiriyorum. Çünkü yüzün
bir sevda tohumu þimdi.

Geçerken ürpertilerle karanlýklar içinden
tutsak ve aðzýmýza sýðmayan dillerimizle
geçerken gecenin pususunda bir ýrmaktan
bütün özlemleri tadan, bütün romanlarda
yeniden dünyaya gelen o çocuk
aðlýyor arkamdan
beni býrakma... Býrakma beni...

Kaç kiþinin gücü yetmiþtir
yasaklanmýþ bir aþký savunmaya...

Yüzünü biriktiriyorum þimdi.
Soylarý kocalarýnýn adýnda eriyen
göçmen kadýnlar gibi, hüzünlü ve sesim titreyerek
ne kadar alýþkýným bilsen
bütün kanamalara... gülümseyerek.

Bir ardýç kuþuyum ben
topraða düþeceðim bir gün
içimde çimlenen tohum çatlatýp yüreðimi
aðaca dönsün ve yüzyýl yaþasýn diye
hiç ardýma bakmadan öleceðim.

Yüzünü biriktiriyorum þimdi.