Ýnsan olarak yaratýlmýþ olmanýn hazzýný, tarif etmek neredeyse mümkün görünmemektir.
Yaratan Rab, o kadar müteþekkil ve muazzam tanzim etmiþ ki, bu oluþuma nereden ve nasýl bakarsak bakalým, bu harikulade eseri seyrettikçe, seyredeni adeta sukutu hayale uðratýyor.
Bu güzelliði keþfetmek, yaratýlan gözüyle ne kadar mümkün, olmaktadýr!
Bu âleme anlam kazandýran þaheseri, hangi ölçülerle tespit ederek, yaratanýn azametini idrak edeceðiz!
Bu azamet ve haþmet karþýsýnda, kul olabilmenin þuuruna nasýl varacaðýz?
Bunun idrakin tezahürü olarak, yaratana sevgi ve saygý ölçüsü nasýl olacak?
Ýnsanlar iliþkilerinin genelinde, kýymet, deðer vurgusunu, saygý ve sevgi olgusunu yönlendirirken, kalb, beyin, nefs netliðini, çoðu kez saðlayamýyorlar!
Bu keþmekeþliði yaþantýmýzýn bütününde niçin çözümleyemiyoruz?
Ýnsana fevkaladeliði kazandýran akýl, mantýk, neden irtifa kaybediyor?
Ýlmin kaynaðýna ulaþmamýz kesin bir çözüm olacak mý?
Duygularýn geleneksel tabandaki terbiye metodu neden yozlaþtý, yoksa yine nefis mi diyeceksiniz, baþka sebep olamaz mý?
Ruhunu hangi an vereceðini bilemeyen o muazzam insana neler oluyor, sefalet ve zilleti niçin tercih eder hale geldiler?
Ölçü mihenk, tekabül ve terakki karþýsýnda, kendini yenileyeme dimi?
Rehberin Kur’an olduðu kesin, önderin peygamber olduðu kesin, fakat yorumlayanlarýnda insan olduklarýný unutmayalým!
Þura, meclis iþlevini hakkýyla yerine getire biliyor mu, getiriyorsa evrensel bir dinin müntesiplerinin durumu neden içler acýsý bir durumda?
Mahkûm kim, yargýç kim, malayanilik nereye kadar devam edecek?
Hiç masrafý olmadýðý halde sevgide, þefkatte bizleri cimriliðe iten güç nedir, buna karþý mukavemet hazýrlýðý neden yapýlmýyor?
Bu hasletlerin bulunmadýðý bir gönülde, kiþi kendisiyle barýþýk olabilir mi?
Ebeveynimize gösterdiðimiz saygý ve hoþ görüyü unutmayalým.
Evladý ayalimize karþýlýksýz sunduðumuz tahammül, sabýr ve þefkatin membaý gönlümüzden kendiliðinden zuhur ediyor olmasý þaþýrtýcý deðil mi?
Ýþte insan ve insanlýk bu güzel hasletlere, ne yazýk ki, hasret býrakýlýyor!
Bizler ve mükellef olduðuna inanan her kez, hiç durmadan ve yýlmadan, gülü koklarcasýna ve dikenine tahammül ederek, insanlara yaklaþmak zorundadýr.
Kuþun yavrusunu sevmenin hassasiyetiyle konulara ve sorunlara çözüm arayarak, sunabilmeyi baþarmalýyýz.
Kendimizi, kiþiliðimizi, katiyen ön plana çýkarmadan ve tevazuu elden býrakmadan kazanýmlarýmýzý, ukbaya matuf yatýrýmlara dönüþtürmeliyiz.
Letafetlerin ve izzetin manasýnýn, sadece dünyaya ait olmadýðý bilincini, mutlaka deruhte edebilmeliyiz.
Mademki imtihan dünyasý, iþte o zaman sorunlarýn psikolojik açýlýmlarýný, yüce beyaný ve peygamber tefsirini net bir þekilde öðrenerek yaþamalýyýz.
Ayrýca itminan olmuþ bir gönlün sahibi olarak, açziyetimizi ve þükrümüzü her halükarda ihmal etmeden sunabilmeliyiz ve bunu mutlaka baþarmalýyýz.


     Mustafa CÝLASUN