Ulus kayboldu

(Pazartesi; saat: 8.35)

Haftasonu o kadar mutlu olmuþtum ki Pazartesi Pazartesi bir cesaret gelmiþti üstüme. Ýþe araba ile gideyim bari. Nasýl da basit bir þey gibi görünmüþtü gözüme bu fikir. Eninde sonunda Ýstanbul yoluna çýkýp oradan da dümdüz basýnca Ulus’a varmayacak mýydým?

(pazartesi; saat:9:15)

Ýlk iþ evden çýkmak! Saða dönmek ve ilk ýþýklardan da saða dönüp dümdüz devam etmekti. Sanýyorum orada bir yerde bir Ýstanbul levhasý olacaktý. Ama iþte yoktu! Hiç levha yoktu. Ben galiba Sincan’a gidiyordum! Tanrým buralar neresi derken, EVRAKA!

Buldum!
Televizyonlarda gösterilen Alice Harikalar Diyarý özentisi yer! Buraya kadar gelmiþken girip bir baksam mý? Hele dur bakalým. Oyalanmaya gerek yok. Önce Ankara’yý bulmalýyým. O durak senin bu durak benim, þuradaki Halk ekmek büfesi derken Ankara yolundayým! Çok þükür! Demek ki yanlýþ gelmiþim. Hemen þuradan gireyim de Yenimahalle üstünden Ulus’a gideyim bari! Bir daha Ýstanbul yoluna girmeyim!

Yenimahalle’den sonrasý kolay. (Niye böyle bir kanýya kapýldý isem?) Yenimahalle’yi geçerken geliveren yolda üç temel levha bileþimi vardý. Bunu anýmsýyordum. Ama üstlerinde ne yazýyordu? Ama kesin bir tanesi Ulus levhasýdýr! (Niye böyle bir kanýya kapýldý isem?) Evet gözlerimi dört açacaðým. Lanet olasý ufacýk yazýlarý okumalý ve bir karar vermeliyim! Eðer bulamazsam, eðer Ulus iþaret edilmemiþse, adýný bildiðim bir semti iþaret eden yerden gideceðim. (Bu benim B planým-ciddiyim)!
Etlik, Konya Samsun, Ýstanbul ve adýný bilmediðim bir iki yer daha yada tam hepsini okumadým. Bildiðim, okuduklarým arasýnda Ulus yok. Bildiðim tek yer ise Etlik! Hem oraya dönmek daha kolay gibi. Ayrýca Etlikten gelen arkadaþlar konuþurlarken duymuþtum. Etlik’ten Ulus 10 dakka! Bir sürü dolmuþ var Ulus’a giden. Birinin peþine takýlmalý. Elbet bir þekilde… Acaba bu nereye gidiyor? Okuyamýyorum ki…

Peki acaba ilerdeki yol ayrýmýnda ne yazýyor? Lanet olasý ufacýk yazýlar! Artýk nereye gittiðimi bilmiyorum ama kötü bir takým yerlere geldim. Bent deresi filan gibi. Aslýnda buralar –tabi buralar oralarsa- kötü, tekinsiz yerlerdi. Birine de bir þey sormaya gelmez, hem bütün arabalarda benim üstüme geliyor. Arkadaki de sürekli korna çalýyor. Gerçi arkadaki araba sürekli deðiþiyor ama neyse. Lanet olsun!

Bir ýþýk! Etlik yazýyor! Ben burayý biliyorum, önce yeniden Etlik’e gitmeli. Neticede Etlik –Ulus 10 dakka! Etlikteyim. Buralarý bir yerlerden hatýrlýyorum. Bir yerden dönmeli. Bir tuhaflýk var. Upuzun bir yokuþu týrmanýyorum. Allahým yoruldum artýk cidden.

Bir emlakçý dükkaný buldum! Adama soracaðým. Bir þeyler söyledi. Tek anladýðým þu: yanlýþ yoldayým. Aynen geri dönmem lazým! Aþaðýda – bayaðý bir aþaðýda – tekrar sormalýyým! Pekala. Burasý Etlik Caddesi imiþ. Öðrenmiþ oldum. Bir þekilde bu yokuþta aþaðý kaymadan, arabayý kaldýrmayý baþarýyorum. O kýsacýk anda kendimle cidden gurur duyuyorum. Acaba arkadaþýmý aramalý mýyým? Ama ona nerede olduðumu anlatabileceðimi sanmýyorum. Gerçi kendisi bir nevi Ankara haritasý ama? Yine de galiba biraz utanýyorum biraz da kendimi zorlamak istiyorum. Bu arada inþallah Ulus’a bir þey olmamýþtýr. Etlik’teki taksi duraðýnýn yanýndayým. Yalvaran gözlerler Ulus’u soruyorum. Dümdüz git bulursun diyorlar. Ben bunu daha önce yaptým. Bu külliyen yalan!
Birincisi hiçbir yol dümdüz gitmiyor!
Ýkincisi sürekli içimden bir ses acaba buradan mý döncem diyip duruyor? Bir þekilde döncem yani.

Dümdüz git, Ulus levhasýný görünce gir!
Hah! Süper! Bir görsem o levhayý ben, alýp koynuma sokcam!
Kardeþim yok!
Yer yarýldý içine girdi bu levha!
…
Pekala ilk sapaktan gir demiþti taksici. Acaba ilk sapak ne demek? Yani þu gördüðüm þey bir sapak mý? Bir gün bu trafik iþaretlerini deðiþtircem. Kulak memesi kývamýnda yol, pembeleþince dön filan gibi kavramlar türetcem. Görürsünüz siz! Lanet olsun! Bir de bu levhalarý eþek kadar yazdýracam!

…
Pekala, burasý ilk sapak ama öndeki dolmuþ oraya dönmedi. Belki taksici abi yanýlmýþtýr, dolmuþ dönmedi, ikinci sapaka doðru hareketlendi. En iyisi onu takip etmek! Tanrým gene Bent deresindeyim. Yani sanýrým. Öyle yazýyor. Burasý aslýnda gerçekten Ulus’ a yakýn ama? Ulus’a bir þey mi oldu acaba? Hiç ortalarda gözükmüyor.

Tekrar bir ýþýk! Etlik levhasý. Yeniden Etlikteyim. Bu 5inci galiba. Hepsini yazmayacaðým. Artýk çok yorgunum. Yola çýkalý ne kadar oldu bilmiyorum ama cidden yorgunum. Bu kez ilk sapaktan gireceðim ve bulduðum ilk fýrsatta da durup, dörtlüleri yakacaðým. Gerekirse dörtlüleri yakýp gideceðim. Her ne olursa olsun, Ulus’u bulacaðým. Tanrým ilk sapaðýn köþesinde ufacýk bir levha, Ulus! Zarif bir el yazýsý gibi sanki biraz nurlu… Tanrým galiba baþarýyorum. Tuhaf otel adlarý, kötü olduðu belli yollar, sanki bu yollara girilmez ancak yanlýþlýkla düþülür gibi…

..
Az ilerde bir otopark, dörtlüleri yakýp yanaþtým. Adamýn teki baðýrýyor “bacým otoparkýn önünde durma, týkýyorsun yolu” bu minvalde birkaç cümle daha. Ama umurumda deðil! Ne derse desin. Yanýma gelinceye kadar hiçbir yere gitmeyeceðim. El ediyorum, kaale bile almýyor. Valla artýk kýyamet kopsa buradan kalkmayacaðým. Biri bana buranýn Ulus olduðunu söyleyecek. Ölsem de gitmeyeceðim. Adam geliyor, kýzgýn. Bilmiyor ki 2,5 saattir Batýkentten Ulus’a gelmeye çalýþan bir kadýna yaklaþýyor. Böyle rahat fütursuz yanaþamaz ki insan, baþýna böylesi gelmiþ birine. Sinsiyim iyice. Gelsin ben gösterecem ona. Bir anda tizleþtirip sesimi, bordo ojelerim, sert bakýþlarým ile “aman allahým, tövbe” dedirticem ona. Bi tek hareketine bakar, þerefsizim yapacam.

-bu yol Ulus’a mý gidiyor
-? Ne?
-bu yol Ulus’a mý giyor?
-he?
-?
-Ulus zaten!
-?
-Bacým burasý Ulus, ama çekil bak otoparkýn önünü kapatýyorsun.
-bu yol heykelin oraya mý çýkýyor?
-Evet

…
Galiba aðlayacaðým! Teþekkür ederim!
Evet artýk görüyorum burasý kötü Çankýrý Caddesi. Olsun kötü mötü mis gibi Heykele gidiyor bu yol. Caným Çankýrý Caddesi. Ne yapmalý? Ay arabayý park etmek lazým. Bir otopark bulmak lazým! Rüzgarlý Otoparký diye bir þey vardý. Oraya gitmeli. Tanrým bu Rüzgarlý da insan araba insan hepsi birlikte hareket ediyor, ben nasýl giricem buraya. Allah’ým sen bizi koru!

En kolayý dörtlüleri yakmak!

Otopark iþaretini gördüm. Nereden giriliyor diye yeniden sormalý birine. Gözümle gördüm GÝRÝÞ yazýyor levhada ama nolur nolmaz! Soracaðým. Bir 2 saat daha dönemem Ulusun etrafýnda.

-     GÝRÝÞ burasý mý?
-      Evet.

Dörtlülerim hala yanýk.

Otoparkçýya yalvaran gözlerle bakýyorum. Baþardým. Yanýma geliyor gençten bir delikanlý. Sakin ol abla, geldin… diyor. Hele þu dörtlüleri bir kapa. Yeniyiz galiba,
Dünyanýn tüm iðnelerini batýrsa umurumda deðil. Ne derse desin sevimli geliyor gözüme otoparkçý çocuk! Bana diyorum, þööle kolay bir park yeri. Gülümsüyor þurasý olmaz mý abla? Bakýyorum, orasý çok direkli. Peki diyor anlayýþla. Daha ilerde kolay bir yer varmýþ, oraya gidiyoruz. Sakin ol abla diyor, alýþýrsýn. Yutkunuyorum! Evet ben de alýþacaðým! Biliyorum ama bir zor geliyor sorma…

…
Artýk park etmiþ bir arabam var. Hem de Ulus’ta.
-     Ne kadar?
-     4 lira abla, akþama kadar kalabilir
-     teþekkür ederim.
-     Saat kaç?
-     11:45 abla.
-     Teþekkür ederim!

(Pazartesi; saat: 11.45)