“En geveze kuþ umuttur. Kalbimizde hiç susmaz.”
Cenap Þehabettin

Pandora’nýn kutuyu açmasý, kötü duygularýn dýþarýda, umudunsa kutunun içinde kalmasýyla baþlar umudun öyküsü. Hep bedenimizde, ruhumuzda, hayallerimizdedir umut.

Baharýn gelip, çiçeklerin açmasýnda, daðlarda esen serin rüzgârýn uðultusunda, sularýn sel olup ovalarý yarmasýnda saklýdýr. Bir genç kýzýn, meraklý bakýþlarýyla, billurdan yapýlmýþ gözlerinde saklýdýr umut.

Güvercinin kýrmýzý gagasýyla, beyaz kanatlarýnda, penceremde ki þebboyun güneþi selamlamasýnda, nisan yaðmurunun ýslattýðý, beyaz papatyanýn kokusunda, denizin yakamozunda, dalgalarýn kumlarý ýslatýþýnda saklýdýr umut.

Umut deyince aklýma, derin denizlere yapýlan yolculuklarla, sonu olmayan okyanuslar gelir.

Umut deyince aklýma, yeni doðmuþ bir bebeðin etrafa gülümsemesiyle hayata “Merhaba!” demesi gelir.

Kýsacasý her yerdedir umut, baktýðýn deðil, gördüðün her yerde umut vardýr, bir kucak dolusu. Bir kedinin ciðeri almaya çalýþmasý, onun umudu deðil midir? Ya da bir annenin, dünyaya yeni bir bebek getirmesi, hala insanlardan, dünyadan umudunu kesmediðini göstermez mi? Leyleklerin bahar gelince göçmesi, onlarýn hala yaþama umudu olduðunu göstermez mi?

Peki, umut olmasaydý yazarlar olur muydu? Hayaller olur muydu? Bir yazar aya yolculuðu yazabilir miydi? Denizaltýlarýmýz olur muydu? Denizin altýnca kilometrelerce yol alan.

Hayal kurmakla ne kadar da orantýlýdýr umut. Hayallerimiz ne kadar da büyükse, umudumuzda o kadar büyük deðil midir?

Hayata gözlerimizi açar açmaz, umutla doðmaz mýyýz? Bizim göbek baðýmýz umutla kesilmez mi? Ya sonra, aldýðýmýz her nefeste, akþam baþýmýzý yastýðýmýza koyduðumuzda da, umut yanýmýzda deðil midir? Ertesi gün, uyanma umuduyla yatmaz mýyýz?

Yaðan yaðmurdan sonra, toprakta duyduðumuz kokuda saklý deðil midir umut? Ya da çatlamýþ topraðýn suya hasretinde?

Umut böyledir iþte, her damla da, rüzgârýn camlara her vuruþunda, sabah gözlerini dünyaya her açýþýnda ve senin bakýþlarýnda gizlidir.

Peki, masallarý yazdýran, filmleri, kitaplarý okutan nedir, umut deðil de? Ferhat’a daðlarý deldiren hangi güçtür? Bunlarý düþündünüz mü hiç?...

Bir de umut mumun hikâyesini biliyor musunuz?

Barýþ en önde duran, ilk mummuþ ve insanlarýn savaþ yapmalarýndan sýkýlmýþ, sönmüþ. Ardýndan vefa isimli mumda, sýkýlmýþ insanlarýn vefasýzlýðýndan o da sönmüþ. Üçüncü mumumuzsa, sevgi mumu. O da insanlarýn sevgisizliðinden sýkýlmýþ, o da sönmüþ. En sona bir tek mum kalmýþ, o da umut mumuymuþ. Gitmiþ, barýþ, sevgi ve vefa mumlarýný teker teker yakmýþ. Ve en sonunda da ekleþmiþ, “Ben en önemli mumum. Eðer beni kaybederseniz, her þeyinizi kaybedersiniz” diye.

Umut böyle bir þeydir iþte, doðduðumuzda göbek baðýmýzla gelen, ölüm anýnda bile aklýmýzdan hiç çýkmayan. Ölürken de öbür tarafý düþünerek ölmez miyiz? Orada da bir hayatýn olduðunu umut ederek, son yolculuðumuza çýkmaz mýyýz?...

Neslihan